จากนาทีสู่ชั่วโมงเปลี่ยนเป็นวัน ก็แปรผันไปยังเดือนที่เคลื่อนคล้อย ไปเป็นปี...ปีหนึ่งที่รอคอย ไม่ใช่น้อยแห่งเวลาค่าอนันต์ เธอจากไปไกลถิ่นกินอย่างไร เธอก็ไม่บอกข่าวเราทั้งนั้น เธออยู่สุขหรือทุกข์ทุกคืนวัน เธอช่างกั้นปิดทางรู้ผู้รอคอย ฉันเฝ้ารอฟังข่าวจากคนอื่น ที่หยิบยื่นเรื่องราวข่าวสาวน้อย ที่ไกลบ้านป่าดงลงจากดอย พ่อแม่พลอยถามหาน่าเห็นใจ หนึ่งปีที่เธอไกลไม่อยู่บ้าน แม่พ่อท่านทุกข์ทนแทบไม่ไหว บอกคิดถึงลูกสาวเจียนขาดใจ ถามเมื่อใดจะได้ข่าวสาวสักที ฉันก็เพียงพูดปลอบใจคนแก่ บอกพ่อแม่เธอไปอย่างนี้ ลูกสาวท่านได้งานทำที่ดี ไม่กี่ปีก็คงกลับมาบ้านเรา จากนาทีผันแปรไปเป็นปี จากวันที่เธอไกลก็เริ่มเฝ้า รอเฝ้ารอเธอกลับภูมิลำเนา แต่ไร้เงาและข่าวสาวน้อยอยู่ดี ฯ
985
1
0
10 กรกฎาคม 2551 20:33 น. - comment id 871554
จากนาทีที่จากบ้านดงดอย มาเลื่อนลอยทำงานในเมืองใหญ่ จากพ่อแม่จากพี่น้องสู๋แดนไกล แต่หัวใจยังหวังไว้กลับบ้านเราอ่านแล้วเศร้าจัง หลายๆๆหมู่บ้านยังคงมีแต่ ผู้เฒ่าผู้แก่ที่รอลูกหลานกลับบ้าน ด้วยความเป้นห่วงและคิดถึง
10 กรกฎาคม 2551 21:59 น. - comment id 871588
หน้าส่วนตัว
...พิมญดา...
ขอขอบคุณในความคิดเห็น
ก็คงเป็นความเศร้าที่มีอยู่
ในสังคมโดดเดี่ยวห่างคนดู
เพราะว่าผู้คนนั้นเห็นแก่ตัว
10 กรกฎาคม 2551 22:56 น. - comment id 871613
ในหมู่บ้าน..เหลือคนเฒ่าคนแก่ และเด็กๆๆ....น่าเห็นใจนะคะ.. แล้วรอใครหรือเปล่าคะ..
10 กรกฎาคม 2551 23:13 น. - comment id 871617
สวัสดีครับครูพิม รอ...รอคน...คนหนึ่งที่ใจร้าย เธอได้หายจากไปเป็นปีแล้ว ไม่ส่งข่าวให้รู้เพื่อเป็นแนว ว่าน้องแก้วมีสุขหรือทุกข์ใจ
11 กรกฎาคม 2551 01:02 น. - comment id 871637
คงต้องร้องเพลงอยู่เหมือนเก่า เพราะสาวเจ้าไม่ใยดีจะคบหา ขอขอบคุณแจ้นเองที่เมตตา ฝากใจมาเพิ่มกำลังแนอย่างดี
11 กรกฎาคม 2551 00:42 น. - comment id 871663
ขอให้การรอคอยสิ้นสุดโดยเร็วนะคะ เอาใจช่วยค่ะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
