เจ้าก้มหน้าลงดินกินใบหญ้า หลังสู้ฟ้าพาตัวไปทั่วถิ่น จะร้อนหนาวเช้าบ่ายหน้ามุดดิน เจ้ารอนแรมหากินอย่างอดทน
เจ้าเกิดมาตัวจ้อยต้อยต่ำศักดิ์ คนไม่รักเมตตาพาใจหม่น ถูกทำร้ายราวีทุบตีตน ทุกผู้คนรังเกียจเดียดฉันท์จริง
จึงพากเพียรมานะพึ่งพาตน ก้าวให้พ้นขวากหนามข้ามทุกสิ่ง ไม่คาด หวัง ผู้ใดให้พักพิง แม้ก้าวพลาดล้มกลิ้ง ไม่เป็นไร
จะล้มอีกกี่ครั้งไม่ย่อท้อ ไม่รั้งรอลุกขึ้นเพื่อก้าวใหม่ หนทางของชีวิตอีกยาวไกล ขอเพียงใจเต็มเปี่ยมเคียงพลัง
แล้วก้อ..อีกนิด.. ในที่สุดก้อสามารถก้าวข้ามได้
ไหมไทย 1 ธ.ค. 2551 12:35 น. - ID 120940 
1159
2
0
1 ธันวาคม 2551 13:00 น. - comment id 920055
ดี ดี ชอบ ชอบ
1 ธันวาคม 2551 13:26 น. - comment id 920064
กลอนน่าคิด ภาพก็น่ารักดีค่ะ
1 ธันวาคม 2551 14:46 น. - comment id 920077
สวัสดีค่ะ อุปสรรคใดใด ย่อมแพ้แก่ใจพยายามนะ
1 ธันวาคม 2551 15:44 น. - comment id 920099
สบายดีนะครับ
1 ธันวาคม 2551 16:30 น. - comment id 920138
ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่นนะคะ
1 ธันวาคม 2551 16:42 น. - comment id 920143
แฮ่ๆ เขามีแม่พาข้ามทาง...
1 ธันวาคม 2551 17:09 น. - comment id 920170
ไม่ชอบเจ้าตัวนี่เลยอ่ะค่ะ ขนลุกอ่ะ อิอิ แต่ชอบข้อคิดในบทกลอนอ่ะค่ะ
1 ธันวาคม 2551 19:34 น. - comment id 920230
สู้เค้าเจ้าทากน้อย เห็นแล้วนึกถึงคอมที่บ้านเลย ทากเหมือนกัลย์
1 ธันวาคม 2551 20:01 น. - comment id 920247
เป็นภาพที่บรรยายได้ดีมากคับ กลอนที่เขียนก้ดีมากเช่นกัน ดีใจที่ได้อ่าน
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
