**เรื่อยเปื่อย**

คนกุลา

 
..............
สบสายตาหน้าต่างว่างและเงียบ
ใจเย็นเฉียบเปรียบได้คล้ายหน่วงร้าว
สาดตะวันผันส่องสอดช่องยาว
เม็ดฝุ่นพราวราวแต่งลำแสงลอย
สาดแดดผ่องส่องคราฟ้าวันใหม่
ทักบางใจจมว่างกลางห้องน้อย
ส่งแสงมาคราใดสบใจคอย
ที่หม่นหงอยเหงาล้ำรุกย้ำเตือน
ท่ามวันคืนยืนยาวนานร้าวลึก
ในดื่นดึกดวงดาวก็ร้าวเหมือน
ปลอบบางใจไหวพรากจากแชเชือน
คิดถึงเรือนคนดีที่ใฝ่ปอง
ไม่อยากก่อรอเกิดจนเพริศแพร้ว
กลัวดวงแก้วแห่งศรัทธาจะพร่าหมอง
หวังคำเตือนติงมาน้ำตานอง
หากรักต้องหมองร้างคราวห่างไกล
ยิ้มแสนเหงาเงาแสงทะแยงลอด
คนเคยพรอดครานี้อยู่ที่ไหน
เก็บเพลาถ้าว่างเพื่อบางใคร
หากดวงใจจากจำแสนช้ำเกิน
เก็บหัวใจให้ใครก็ไม่รู้
เพียงพิศดูฤดีใดไยขัดเขิน
จิตใจช่วยอวยประคองยามมองเพลิน
สาดแสงเดินดุ่มขวางแต่ทางใด
ทบรอยเท้าก้าวย่ำทุกย้ำจิต
ทุกคราวคิดคนึงรักหนักหน่วงไหม
ขอโทษเถิดหากทางที่ย่างไป
มิตั้งใจลวงรักสักนิดเดียว
ยามสาวเท้าก้าวย่างอย่างเงียบเงียบ
พอจะเปรียบเลียบป่าน่าหวาดเสียว
ยามเดินดงหลงไพรในทางเทียว
กลางป่าเปลี่ยวเที่ยวท่องผิดช่องทาง
ยิ้มเหงารับกับแสงทะแยงลอด
ที่ทาบทอดลอดมาฝ่าระหว่าง
ไล่ความมืดชืดหนาวราวอำพราง
ให้ห้องว่างพร่างใสในบัดดล
.
...........
ในวสันต์
คนกุลา