เจ้าแม่ไทร

นักสืบ ไร้อันดับ

 
จากมานานบ้านเก่าที่เราอยู่
ต้นไทรคู่กลางลานหมู่บ้านนั้น
เด็กผู้หญิงตัวน้อยรอคอยกัน
จนตะวันจวนลับใกล้ดับลง
เธอเป็นเด็กเงียบเหงาดูเศร้านัก
มีความรักอบอุ่นแค่ฝุ่นผง
มีครอบครัวเหมือนไม่หัวใจคง
ถูกขีดวงจำกัดและมัดตี
รอยไม้เรียวเกี่ยวใจเมื่อได้เห็น
รอยแผลเด่นเลือดซิบใจริบหรี่
จึงหยิบยื่นน้ำใจให้ไมตรี
ว่ายังมีฉันอยู่คอยดูแล
เธอส่งยิ้มพร้อมน้ำตามาให้ฉัน
เราคุยกันบอกใจไม่ให้แพ้
แล้ววันหนึ่งตัวฉันต้องผันแปร
เพราะพ่อแม่ย้ายงานเปลี่ยนบ้านไป
วันสุดท้ายเธอฝืนมายืนส่ง
ภาพยังคงมองเห็นเหมือนเด่นใส
กระโปรงคล้ำตุ๊กตาขาวยังร้าวใจ
โบกมือไหวให้ฉันนั้นสัญญา
สิบห้าปีผ่านไปใจยังนึก
ความรู้สึกนึกถึงคนึงหา
โอ้ เพื่อนฉันคนเคยเอ่ยคำลา
อยากรู้ว่าเป็นไฉนในวันนี้
ในหมู่บ้านเปลี่ยนไปไกลเกินคิด
คนสนิทห่างหายหรือย้ายหนี
ตะวันลับจากฟ้าหาไม่มี
ไฟริบหรี่วับสว่างกลางต้นไทร
ร่างเด็กน้อยยืนนิ่งอิงลำต้น
ใบหน้าหม่นซึมเศร้าใต้เงาไม้
กระโปรงคล้ำตุ๊กตาขาวปวดร้าวใจ
โบกมือไหวเรียกฉันเหมือนวันลา
ความรู้สึกเหมือนเสียงสำเนียงพ้อ
ว่าเธอรอฉันผ่านมานานช้า
ดวงวิญญาญล่วงลับยังกลับมา
คำสัญญาที่ต้นไทรยังไม่ลืม...
          ---------
        (ไร้อันดับ)