ศรีมาลากลับบ้าน

มารแมงมุม

คืนบ้านมายามโพล้เพล้ระเหระหน
แววตาหม่น ร่างกายซูบ จูบไม่หอม
ดอกไม้ป่าไปเมืองเรื่องทุกข์ตรอม
กลับมาพร้อมกลีบไหม้ไฟโหมแรง
ทรุดกายลงข้างแคร่แม่ธรณี
ลูกคนนี้ว้าเหว่ใช่เสแสร้ง
ถูกเขาจับต้มยำและทำแกง
ราคาแพงแขนซ้ายจ่ายตอบแทน
ยังเหลือแขนข้างขวามาขีดเขียน
เหลือความเพียรแม้เคืองขัดสาหัสแสน
เหลือดวงตาเหลือดวงใจไม่ขาดแคลน
จะคับแค้นขืนข่มตรมก็ทน
พอมองเห็นหนทางสว่างไสว
รอยทางไทรอยเท้าในเงาหม่น
ความเป็นจริงทุกข์ยากหากต้องทน
แม้สับสนยังแน่วแน่จะแก้มือ
บ้านนายังเป็นบ้านนาที่น่าอยู่
เราจะสู้...อดอยากยากแค้นหรือ?
อยู่อย่างเสือไว้ลายให้เขาลือ
ขอฝากชื่อข้าไทไทยบ้านนา
ค่ำคืนนี้จันทร์เสี้ยวแขวนเรียวรูป
ก้มลงจูบแผ่นดินถิ่นไทยหนา
ฝากดวงดาวเป็นพยานสานชีวา
ปาดน้ำตากูกลับบ้านมาสานคน
ศรีมาลาริมรั้วหัวร่อรับ
กระท่อมทับในแสงจันทร์ฝันมัวหม่น
แต่ในฝันชโลมรักประจักษ์ตน
ทุกข์ก็ทนจะสร้างทางทอดยาว
พอรุ่งเช้าฝนแรกก็แตกเม็ด
หลั่งมาเช็ดน้ำตาบนหน้าสาว
แขนข้างขวาเขียนจารสานเรื่องราว
ส่งเป็นข่าวเพื่อพี่น้องครรลองธรรม
กลับมาแล้วมาอยู่สู้ชีวิต
ความถูก-ผิดกู่ก้องเฝ้าร้องร่ำ
ใครชนะใครแพ้เกิดแต่กรรม
ทางอธรรมขัดขวาทางอันควร
ปักหลักลงบ้านเกิดกำเนิดใหม่
ลืมตาไว้รู้ทันความผันผวน
สะอาด...สว่าง...สงบครบกระบวน
ทุกข์ทั้งมวลวางไว้ใต้อุ้งตีน
ระเหระหนจนยากหากใจสุข
ก็พ้นทุกข์สงบได้มุ่งในศีล
ทั้งห้าข้อเพียงพอขอป่ายปีน
ไม่โวยวีนอยู่บ้านบ้านหวานชีวิน
ดอกไม้แดงดอกหนึ่งซึ่งกลับบ้าน
มาเบ่งบานอีกครั้งหนึ่งพึงถวิล
ศรีมาลายังเฉิดฉายประกายดิน
แดงไม่สิ้นที่รั้วบ้านนานเท่านาน