...ท่ามกลางความเงียบ...

ในค่ำคืนที่มีเพียงแสงดาวเป็นเพื่อน
สายลมขับกล่อมลูบไล้ผิวกายอย่างอ่อนโยน
มองไปสุดลูกหูลูกตาคือ ความยิ่งใหญ่ของหุบไพรอันเปลี่ยวร้าง
เสียงแมลงตัวจ้อยที่เคยแข่งขันกันร้องเพลงยามค่ำ
เงียบหายราวกับหลบลี้หลีกหนีเข้าสู่ห้วงนิทรา
ท่ามกลางความเงียบ มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นอยู่
คล้ายเดียวดาย คล้ายเหว่ว้า แต่ก็คล้ายดั่งแฝงไปด้วยความสุขลึก ๆ
ไม่เคยสักครั้งที่มันจะเต้นผิดจังหวะมาก่อน
จนกระทั่งวันนี้ จังหวะหัวใจเริ่มเปลี่ยนไปพร้อมกับภาพเงาของใครบางคน..ที่พบกันอย่างบังเอิญ และจากกันอย่างกะทันหัน
หากได้ฝากภาพเงานั้น..ติดตามหัวใจกลับมาถึงที่นี่ เฝ้าถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเธอเป็นใคร..เจ้าของช่อดอกไม้สีสวยช่อนั้น...