...คะนึงหา...

เสียงครืนครางดังอยู่ไม่นาน ท่ามกลางหม่นเมฆสีเทาที่ก่อตัวมาได้ราวครึ่งชั่วโมง..ก่อนที่สายฝนจะเทกระหน่ำลงมาราวกับท้องฟ้าปลดปล่อยน้ำตาอย่างไม่อาจข่มกลั้น
นั่งมองหยาดฝนเม็ดแล้วเม็ดเล่า...จนกระทั่ง..เม็ดฝนกลายเป็นละอองสีขาว..ดุจสายใยบางเบาที่เชื่อมโยงระหว่างฟ้ากับดิน
ระยะทางระหว่างฟ้าดินช่างห่างไกล แต่กลับมีสายใยดั่งหยาดฝนเชื่อมโยงให้ทั้งสองได้พบกันในที่สุด
หากน้ำใจระหว่างคนต่อคน..
บางครั้ง..กลับมีเพียงสายใยในความว่างเปล่า..
สายใยที่ไม่อาจเชื่อมโยงสองฝั่งฟ้าให้มาบรรจบพบกันได้
อาจมีเพียงรอยรำลึกที่ไร้ตัวตนกับภาพหม่นสีเทาที่ไม่ต่างจากมวลเมฆบนท้องฟ้า
คนหนึ่งเต็มไปด้วยรอยคะนึงหา..
หากอีกคนกลับลืมเลือนตลอดกาล