ฉันก็แค่คนที่ไม่มีความหมาย อยู่กับความเดียวดายเช้ายันค่ำ ดึกดื่นค่อนคืนไม่จดจำ ถึงความเจ็บความช้ำระกำใจ ฉันก็แค่หนึ่งคนบนโลกหล้า จมอยู่กับน้ำตาร้องร่ำไห้ อยู่กับความช้ำชอกเหมือนดอกไม้ ที่ปลิดกลีบร่วงใบอย่างช้าช้า ฉันจึงเปื้อนปนระคนเศร้า อยู่กับความว่างเปล่าอันปวดปร่า อยู่กับความเงียบเชียบของชีวา จมในห้วงปรารถนารัตติกาล ฉันจึงคงเดียวดายทางสายเก่า ที่มีเพียงรูปเงารุมเร้าผ่าน อยู่ในช่วงความแปรผันของวันวาน ที่เจ็บปวดทรมานเนิ่นนานนัก
ก้าวที่...กล้า 15 ก.พ. 2554 14:52 น. - ID 139246 
2202
8
0
17 กุมภาพันธ์ 2554 08:11 น. - comment id 1183414
อาคุงก้าว....แนวคิดแบบเนี่ยะ...เขาเรียก สับสน... คล้ายๆอยู่ตรงกลาง ระหว่าง.... ใช่ และไม่ใช่ ถูก และ ไม่ถูก... และอื่นๆ... ผมก็เป็น...แบบเดียวกันนะ... แปลกที่...เมื่อได้ปลดปล่อยความรู้สึก...ที่อยากรู้สึก... โดยการเลือกที่จะรู้สึกจาก เรื่องราวที่เราคัดกรอง... จากคนที่เรารู้สึกได้ว่า...คล้ายๆ... ไม่ต้องเหมือน...เราก็ได้... มันรู้สึก...ดี...มากกว่า... อยู่แบบจมความคิดไว้...กับตัวเราตลอด ตัวเราไม่มีอะไรเลย...ไม่มีความหมาย... และก็ไม่มี หมายความ...ด้วย อยู่แบบก้าว...ไปทีละก้าว...ละก้าว... แต่ก็วนมาทีเดิม...เสมอ.... ที่ว่าสับสน... ก็คงเป็นตรงที่ว่า... ระหว่างคำว่า...ใช่และไม่ใช่... มันกล้ำกึ่งกันตลอดเวลา... ก็ในเมื่อเรา...เข้าใจตัวเรา...ว่า...คือใคร... ผมใช้...คำว่า... ปกติ...ในการทำความเข้าใจ... ทุกเรื่อง...... ทุกครั้ง......จร้า.....นพพร.... วันนี้...งดกลอน...เด้วท้องอืด...อิอิ
17 กุมภาพันธ์ 2554 08:20 น. - comment id 1183415
ไข่หวานๆ....อิอิ
17 กุมภาพันธ์ 2554 11:37 น. - comment id 1183428
^ ^ ^ ลบ คห.ข้างบน 1 อันที อยากกินไข่มื้อกลางวันน่ะ
17 กุมภาพันธ์ 2554 11:46 น. - comment id 1183429
พี่สาวคนดี... อ่าน คห.ที่ 16 ใจหาย... เมื่อเราคุ้นเคยกับความเศร้า และให้เข้าใจสิ่งที่เป็นไปธรรมดา แล้วเราจะนพบสิ่งที่เป็น... ด้วยรักและเป็นห่วง...
17 กุมภาพันธ์ 2554 14:55 น. - comment id 1183432
เดินเดียวดายท่ามสายเส้นทางเก่า ฟ้าก็เหงาคนก็เหมือนเหน็ดเหนื่อยหนัก กระท่อมชา เงียบเหลือเกิน เชิญแวะพัก ไม่รังเกียจจะเลี้ยงซักหลายถ้วยชา นานนักไม่ได้แวะเข้ามาชม กลอนเหงาจังเลยครับพี่ก้าว...
17 กุมภาพันธ์ 2554 22:22 น. - comment id 1183470
... ไม่มีความหมาย ในสายตาใครจ๊ะ .. แต่ยังงัยก็มีความหมายในสายตานู๋น๊า ... คริ คริ
18 กุมภาพันธ์ 2554 13:22 น. - comment id 1183614
อย่างน้อยพอกดอกไม้ละไมกลิ่น ร่วงเรี่ยดินให้ใครหอมหวน ลมรำเพยเฉื่อยชินดังกลิ่นนวล ความหมายควรน้อยฤานั้นสื่อใด
15 กุมภาพันธ์ 2554 15:38 น. - comment id 1184970
อิอิ ความหมายคงมี..
15 กุมภาพันธ์ 2554 15:45 น. - comment id 1184971
จะเป็นทรายเม็ดเดียวที่เปลี่ยวเปล่า เป็นกลีบร้าวรานร่วงในห้วงหม่น เป็นเพียงเงาเบาบางคว้างกมล ก้าวฯ คือคนเคียงใจไม่ร้างลา... อย่าเหงาซมตรมโศกวิโยคหม่น ยังมีคนมอบไมตรีที่ใฝ่หา ฝากรอยยิ้มจากใจส่งให้มา เช็ดน้ำตา..นะคนดี..มีคนคอย....
15 กุมภาพันธ์ 2554 16:30 น. - comment id 1184974
คุณเป็นผู้ล้ำค่ากว่าใครไหน รู้บ้างไหมฉันรักคุณเสมอ นับตั้งแต่วันนั้นฉันได้เจอ อยากจะอยู่ดูแลเธอตลอดไป
15 กุมภาพันธ์ 2554 16:44 น. - comment id 1184982
15 กุมภาพันธ์ 2554 16:46 น. - comment id 1184985
มีความหมายกับน้องเสมอค่ะ ไว้ไปเที่ยวกันนะคะ
15 กุมภาพันธ์ 2554 18:09 น. - comment id 1184991
..มาลอกคำตอบของเม้นท์ที 4 จ้า
15 กุมภาพันธ์ 2554 18:34 น. - comment id 1184993
กลอนเพราะมากเลยจ้า อย่าเศร้ามากนักนะจ๊ะ เอาดอกไม้มาฝาก
15 กุมภาพันธ์ 2554 18:46 น. - comment id 1184997
ไปเที่ยวไหนกันแน่ อิอิ สับสนๆ คุยไม่ทันสักที คริ คริ อ้อ.เกือบลืม...มีความหมายกับน้องต้นไม้เสมอนะจ๊ะ
15 กุมภาพันธ์ 2554 19:41 น. - comment id 1185010
อย่าเศร้าเลยนะ..อย่างน้อยก็ยังมีความทรงจำ..เมื่อเราคิดถึงมันก็อยู่กับเราตลอดเวลานะ ยิ้มไว้นะโลกยังสดใสมีอะไรที่ดีดีรออยู่เป็นกำลังใจให้นะ
15 กุมภาพันธ์ 2554 19:48 น. - comment id 1185012
อย่าน้อยใจสิจ๊ะ เพื่อนเยอะแยะเลย เห็นมั้ย
15 กุมภาพันธ์ 2554 20:13 น. - comment id 1185025
อย่าเศร้าไปเลยนะครับ มาอยู่เป็นเพื่อนแล้วครับ
16 กุมภาพันธ์ 2554 00:37 น. - comment id 1185056
อารมณ์กลอนมันเป็นความเหงา ที่งดงามในความรู้สึกของเรานะ ชอบกลอนเหงา ๆ ค่ะ แต่งได้ลึกซึ้ง ขณะที่คนอ่าน อยากรินน้ำตาได้เหมือนกัน ^^ เป็นกำลังใจค๊า
16 กุมภาพันธ์ 2554 08:18 น. - comment id 1185104
เหมืองจะเหงาแต่ไม่เหงาทุกเช้าค่ำ เหมือนระกำห่อนระกำน้ำใจหนอ เหมือนทุกข์หากบ่ทุกข์สุขไม่พอ เหมือนตกบ่อเดียวดายให้อาดูร... อ่านแล้ว เหงาตามไปติดๆ เลยครับ
16 กุมภาพันธ์ 2554 10:14 น. - comment id 1185121
ใครทำให้น้อยใจน๊า มาให้กำลังใจค่ะ
16 กุมภาพันธ์ 2554 12:42 น. - comment id 1185175
....
16 กุมภาพันธ์ 2554 13:26 น. - comment id 1185181
สวัสดีค่ะ เขียนเหมือนคนอกหักหรือน้อยใจเลยเนาะ แต่ไม่ได้อกหักหรือน้อยใจใดๆ มันเป็นความเศร้าในจิตใจมากกว่า กับความเจ็บปวดที่มันคอยกัดกินใจมานานจากการสูญเสีย จนไม่อยากจะพบเจอผู้คน จนไม่อยากจะฝืนทำอะไรๆที่ตรงข้ามกับความรู้สึก จนไม่อาจเก็บมันเอาไว้ในใจ เพราะถ้าเก็บมันเอาไว้ ก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะมีสติควบคุมตัวเองได้หรือเปล่า ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากจดจำแค่ ณ ขณะปัจจุบัน โดยที่ไม่มีความทรงจำ มันทำให้ฉันคิดว่าตัวเองกำลังทำถูกอยู่หรือเปล่า เพราะวันหนึ่งฉันก็ต้องจากไป ถ้าใครรักฉัน เขาก็คงจะเป็นทุกข์ใจหนักหนา จริงดังคำที่ใครกล่าวไว้ว่า ยามที่เราเศร้า เราไม่ได้ต้องการกำลังใจ หรือคำปลอบใจใดๆ ฉันขอเพิ่มเติมว่า และไม่ได้ต้องการความเข้าใจใดๆจากใครๆด้วยเช่นกัน มันจึงทำให้ได้คิดว่า นี่ฉันกลายเป็นคนที่ไร้หัวใจไปแล้วกระนั้นหรือ เปล่าเลย ฉันยังมีความรักและหวังดีให้กับใครๆได้อยู่ เพียงแต่ฉันไม่สามารถจะมีความรักให้ตัวเองได้เท่านั้น และก็ไม่ได้ต้องการความรักจากใครๆ แต่ฉันก็รับรู้ได้ถึงความรักและหวังดีที่ใครๆมอบให้ ฉันซาบซึ้งและขอบคุณ.. ฉันซึ่งยังหาทางออกไม่เจอ ขอให้สุขสวัสดีค่ะ
16 กุมภาพันธ์ 2554 14:03 น. - comment id 1185185
สวัสดีค่ะน้องก้าวๆ ขอให้หาตัวเองได้พบ และคบตัวเองด้วยความรักได้ในที่สุดนะคะ
16 กุมภาพันธ์ 2554 21:31 น. - comment id 1185228
ก้อในเมื่อฉายาเจ้า ก้าว...ที่กล้า ถึงปวดปร่าก้อยังกล้าเพื่อจะก้าว แม้ไม่มีความหมายในครั้งคราว แม้จะร้าวยังคงก้าวยาวต่อไป อยู่กับความเดียวดายไม่ตายหรอก อยู่กับความลวงหลอกสิตายได้ อยู่กับใจตัวเองจะเป็นไร อยู่อย่างไม่มีความหมาย...ก้อ..สบายดี ช่วยยุ ... ครับ อิ อิ อิ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
