ฉันเกลียดกรุง !

ศรีสมภพ

ฟ้าเริ่มสาง..ลางลางจะย่างเช้า
กลิ่นคลุ้งเคล้าข้าวจี่ คลี่บ้านป่า
เปิดหน้าต่างกว้างกว้างถ่างสองตา
เห็นลีลาฟ้าสีทอง ฉลองอรุณ
นับหลายวัน ผันผ่านกลับบ้านเกิด
หนีเตลิด ตลุยน้ำข้ามความวุ่น
เมืองสวรรค์อันตรธานบ้านเคยอุ่น
ต้องหัวหมุนลุ้นแต่น้ำพร่ำทั้งวัน
อัตคัดขัดสนต่างทนทุกข์
น้ำเริ่มเข้าเคล้าคลุกทุกหย่อมย่าน
มันแทรกซึมชอนไชไม่เกรงกัน
ตึกรามร้านบ้านรวยจนเข้ายลเยือน
ข้าวจะกล้ำน้ำจะกลืนสุดฝืนกล้า
ต้องลุยหาทำยายากขยักเขยื้อน
มนุษย์บก..ต้องผกผันรอวันเคลื่อน
ปรับตัวเลื่อนเคลื่อนสู่จุด..มนุษย์น้ำ
ทุกขณะ เร่งระดับขยับขึ้น
ต่างแตกตื่นโกลาหลเสียงบ่นพร่ำ
เหม็นกลิ่นเน่าเข้าจมูกเริ่มรุกล้ำ
กลิ่นน้ำครำสีคล้ำๆ ย่ำเนืองนอง
มวลขยะ สุดแขยงแย่งส่งกลิ่น
รถเรือวิน กินเงินคนจนหน้าหมอง
ขวดละร้อย หนอยแน่ะน้ำจำต้องมอง
โขกราคาค่าข้าวของ สยองใจ
ทั้งไฟฟ้าประปามาถูกตัด
โดนบีบอัด ถูกจัดหนักชักไม่ไหว
เมืองสวรรค์มันจ่อมจมจนจุใจ
นรกร้าย! เข้ากรายกล้ำน้ำครองเมือง
ข่าวไม่ชัวร์ มั่วเอาอยู่..หรือไม่อยู่ !
ต่างเจาะรู ม็อบขู่กันมันมากเรื่อง
เห็นแก่ตัวกลัวเสียของ นองทั้งเมือง
เหนื่อยหน้าเหลืองเรื่องชักใหญ่..ไปดีกว่า
เก็บข้าวของเสื้อผ้า ลาเมืองหลวง
กลับบ้านเราแม่เฝ้าห่วง โทรทวงหา
เมืองแห่งเทพ เทพยังหนีไม่มีท่า
กลับบ้านป่า มาเลียแผล แม่ยังรอ
ฟ้าเริ่มสาง.. ย่างข้าวจี่สุขีสุขโข
เห็นตะวันดวงกลมโต โผล่เหลี่ยมเขา
เปิบข้าวจี่ บี้อาหารในจานเก่า
มันคลุกเคล้าเริ่มเข้าใจ ..ไม่กลับกรุง !
อรุณรุ่งละไมละเมียด ...ชักเกลียดกรุง