วาระสุดท้าย

สุนทรวิทย์

คะค้อย  สอยฝัน  อันไกลลิบ
			ฉวยหยิบ  ฉวยโกย  โดยหยาดเหงื่อ
			ก่อร่าง  สร้างเหย้า  ผลิเถาเครือ
			แตกเชื้อ  เนื้อหน่อ  ต่อวงศ์วาน
							
                ประดิด-ประดอย  ค่อยค่อยย่าง
			กรุยทาง  สางไว้  ให้ลูกหลาน
			สุขใด  ไม่ยุ่ง  มุ่งแต่งาน
			บันดาล  สาน,กอบ  เพื่อครอบครัว
		
               		แวดวง  ธุรกิจ  ขาดมิตรแท้
			สุมแต่  ปัญหา  น่าปวดหัว
			ซึมซับ  สับสน  จนเคยตัว
			เมีย,ผัว  อ่อนใจ  ไม่เว้นวัน
							
               สี่สิบ  กว่าปี  ที่เหนื่อยล้า  
			ไขว่คว้า  ไม่ถึง  ซึ่งฝั่งฝัน
			แค่พอ  กินใช้  ใช่ครบครัน
			กระนั้น  ยังหวัง  อยากมั่งมี
		
             	เก็บหอม  รอมริบ  สิบเป็นร้อย  
			กินน้อย  ใช้น้อย  คอยตระหนี่
			ลูกหลาน  มือเติบ  เปิบของดี
			ซื้อนี่  จ่ายนั่น  เร็วทันใด
							
              หมายมั่น  บั้นปลาย  ได้ผ่อนพัก
			เมียรัก  ออกปาก  มิอยากใกล้
			ต่างคน  ต่างเมิน  เกินปรับใจ
			เยื่อใย  พ่ายแพ้  แก่อารมณ์
		
            		หาเงิน  งกงก  อกเคร่งเครียด
			กระเบียด-กระเสียร  เพียรสะสม
			วาระ  สุดท้าย  ใกล้สิ้นลม
			นอนซม  ไร้ผู้  ห่วงดูแล