ร่อนเร่.. เร่ร่อนสัญจรไป ฉันใช่ใคร ก็แค่คนที่ทนกล้า ทนความโหด หลงโฉดเขลาเบาปัญญา ทนทุนบ่าที่ถาโถม.. ล้มจนจน ก็คงเป็นเช่นนี้ไม่มีเปลี่ยน ยังต่ำเตียนเปลี่ยนตามท่ามเหตุผล รัฐบาล/รัฐแทะบีบ จนตีบตน เขาก็คนฉันก็คน ..จนจึงยอม ต่างแข่งขันการเมืองสู่เบื้องฟ้า ต่างทายท้าโถมขวิดไม่คิดค้อม ลืมคนร่อนนอนตีนก่ายกายซูบผอม ที่แวดล้อมด้วยระแหงแห่งน้ำใจ ยังเป็นฉัน..ผ่านวันคืนสะอื้นอก พวกเขาฉกฉวยสิทธิ์คิดการใหญ่ เป่าลมลวงเข้าล่วงล้ำทำตามใจ จนฉันกลายเป็นไอ้โง่.. โธ่ไอ้งั่ง ! แม้ตะลอนร่อนเร่เหว่ว้านัก ก็ยังรักประเทศไทยใคร่วาดหวัง ขอรอยยิ้มที่หายไปเพราะใจคลั่ง มาประทังประทืองใจให้จรุง เห็นคนรู.. อยู่ตึกโตคอนโดใหญ่ เข้าออกในใต้หลืบชั้นเช้ายันรุ่ง ต่างรีบเร่ง หน้าเคร่งเครียดเบียดกระบุง คนเมืองกรุง ช่างยุ่งยากลำบากจัง หวนคะนึงถึงที่มาครั้งคราก่อน จะเร่ร่อนนอนรำพึงถึงความหลัง เคยทำนาปลูกข้าวเหย้าอยู่ยัง ก่อนจะพังเพราะน้ำท่วมร่วมภัยแล้ง ทิ้งนาเช่าเข้าหมายมุ่งสู่กรุงใหญ่ สมัครงานสมัครใจหลากหลายแห่ง ต่างตอกย้ำความต่ำต้อยคอยระแวง ใจสุดแล้ง แห้งสุดหน่วงกว่ารวงรัง โอละเห่ เร่ร่อน ..ขอนอนตรงนี้ บาทวิถี มีพื้นรับกับแผ่นหลัง หยุดตะลอน นอนวาดฝันอันจีรัง คืนนี้ยั้ง พรุ่งนี้ยื้อ ..คือคือกัน !
ศรีสมภพ 30 เม.ย. 2555 09:09 น. - ID 144389 
1629
3
0
30 เมษายน 2555 10:52 น. - comment id 1231644
น่าสงสารค่ะ ขอบคุณกลอนดีๆที่ให้ข้อคิดนะคะท่านศรีสมภพ ร่างรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย ฉบับลงประชามติ ในหมวด 3 สิทธิและเสรีภาพของชนชาวไทย ในส่วนที่ 9 “สิทธิในการได้รับบริการสาธารณสุขและสวัสดิการจากรัฐ” มาตรา 55 ซึ่งบัญญัติไว้ว่า “บุคคลซึ่งไร้ที่อยู่อาศัยและไม่มีรายได้เพียงพอแก่การยังชีพย่อมมีสิทธิได้ รับความช่วยเหลือที่เหมาะสมจากรัฐ”
30 เมษายน 2555 13:53 น. - comment id 1231657
อืม... คนเร่ร่อนที่ฝนเห็นแถวบ้าน ที่เชียงรายอ่ะค่ะ เขาจะใส่ชุดเดียวเก่าๆโทรมๆเดินรอบเมือง เดิน เดิน เดิน เดิน ไม่ทำอะไร... ฝนตกก็ เดิน เดิน เดิน ไม่พูดไม่จา... เดินไกลมาก แต่เส้นทางเดิมๆทุกวัน รอบเมือง จนวันหนึ่งมีคนเล่าว่า เขาเป็นคนจีน ที่ถูกทิ้งอ่ะค่ะ ไม่พูดไม่จา ตอนแรกที่เริ่มเดินคาดว่าจะตามหาคนที่รัก ไม่ก็หาทางกลับบ้าน จนนานเข้ากลายเป็นเหมือน คนบ้า ที่เร่ร่อน ที่ต่อมาชาวบ้านก็ให้ข้าวให้น้ำถ้าเขาเดินผ่าน เขาก็รับไปและออกเดิน เดิน เดิน ไม่พูด ไม่ยิ้ม ไม่หยุด แต่ไม่ป่วยเลย ไม่เคยมีวันไหนที่ผู้คนจะไม่เห็นเขาเดิน บางครั้งเราก็เรียนรู้จากคนเร่ร่อนได้อย่างว่า การเดิน...คือ สัญลักษณ์ของ ผู้ไม่ยอมแพ้ โดยเฉพาะการเดินที่ไม่รบกวนเบียดเบียนผู้อื่น แม้ท้ายที่สุดแล้วจะดูเหมือนไม่ได้อะไร แต่ก็กลายเป็นตำนานให้ผู้คนเล่าขานว่า "ทำไม"..........อยู่เสมอ และแม้จะไม่ได้คำตอบ แต่ไม่มีใครนึกรังเกียจ ชายที่แต่งตัวรกรุงรัง ร่างกายทรุดโทรมเหมือนคนบ้า เพราะ...เขาไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร... เท่านี้จริงๆ ค่าของคน คนที่อาจจะเคยถูกมองข้ามความเป็นคน...มานาน
30 เมษายน 2555 15:31 น. - comment id 1231676
หน้าส่วนตัว
มิกุ " แม่ สองคนนั่นมาจากไหนคะ ทำไมหนูไม่เคยเห็นหน้าเลยละ ทำไมเขาเดินไปเดินมาริืมถนน เสื้อผ้า หน้าผม รก รุงรังจังเลย คนบ้าหรือแม่"
มิกุถามผู้เป็นแม่ ขณะมองเห็นหญิงชายแปลกหน้าเดินไปมาริมถนนทั้งวัน
แม่บอกมิกุว่า
" หนูมองและฟังดูดีๆสิ ได้ยินเสียงอะไรมั้ย"
มิกุมอง " ทั้งคู่สูบบุหรี่ด้วยแม่ ท่าทางจะเมาด้วยนะคะ แม่..เขากอดคอกันร้องเพลงด้วย "
แม่ยิ้มแล้วบอกว่า " ทำไมเราถึงคิดว่าเขาเป็นคนบ้าละ คนบ้าที่ไหนกอดคอกันร้องเพลง เดินริมถนน เดินมาเกือบสองปีแล้ว คนบ้าต้องโน่น.. เดินกลางถนนโ่น่น แม่พูดถูกมั้ย"
มิกุเอามือลูบคางตัวเองทั้งๆไม่มีเครา "อืม จริงด้วยนะแม่้ คนบ้า คือคนไม่มีสติ แต่นี่เขาต้องมีสติเนาะ ถึงร้องเพลงไม่ผิดคีย์ แถมดูมีความสุขอีก"
แม่บอกว่า เขามีบ้าน มีที่อยู่ แต่สองคนนี้ เขาชอบใช้ชีวิตแบบนี้ เดินร้องเพลง ปล่อยเนื้อตัว มอมแมม ผมเผ้ารกรุงรัง ไม่วุ่นวายกับผู้คน ถึงเวลาก็เดินกลับบ้าน แม้กระทั่งอากาศร้อน
แต่ดูเหมือนว่าสองคนนั้นเย็นยิ่งกว่าอากาศเสียอีก เพราะอะไรลูกรู้มั้ย
เพราะใจเขาเย็น เขาจึงเป็นสุข จึงไม่รู้คำว่าร้อน..........
พอได้ฟังแม่พูด มิกุคิดได้ทันที
" แม่ขา.. หากพรุ่งนี้แม่เห็นหนูเดินอยู่ริมถนน ร้องเพลง เหมือนสองคนนั้น แม่อย่าว่าหนูนะคะ"
แม่หัวเราะแล้วตอบลูกสาวว่า
" ลูกอยากจะมีสุขแล้วทำเช่นพวกเขา
ถามใจลูกก่อน ว่าพร้อมหรือยัง ?
ผ้าชุบหน้ายังอยู่ทีแก้ม น้ำแข็งยังอมอยู่ที่ปาก เท้าลูกยังไม่แตะพื้นดินเสียด้วยซ้ำ ลูกพร้อมแล้วหรือ ?"
มิกุหยุดความคิดทั้งหมด แล้วหันหน้าไปยิ้มให้แม่อย่างเหนียมอาย
เธอกอดแม่ แล้วพูดว่า
" ไม่เิอาแล้วค่ะ่แม่ หนูยังไม่พร้อม
ขออยู่ใกล้ๆแม่ แค่นี้หนูก็เ็ย็นแล้ว"
แก้วประภัสสร // คนเขียนคำคลายร้อน
ลิขสิทธิ์เมื่่อผ่านสายตาทุกท่าน ขอบคุณค่ะ
30 เมษายน 2555 16:14 น. - comment id 1231684
คนจน จนทั้งชาติ เนรนาถ ขาดอาศัย คนรวย รวยเข้าไป มากเท่าไหร่ ไม่รู้พอ
30 เมษายน 2555 18:04 น. - comment id 1231695
ท่านศรีสมภพที่แสนเคารพคะ อนงค์นางมีมุมมองที่อาจแตกต่าง ถ้าได้พบเห็นคนเร่ร่ิิืิอน ไร้ที่พักพิง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ในฐานะที่อยู่ในสังคมเดียวกัน เราไม่อาจช่วยเหลือทุกคนได้ ควรแจ้งหน่วยงานของรัฐที่รับผิดชอบ เท่ากับเราเป็นหูเป็นตา เพราะการที่ปล่อยให้มีคนเร่ร่อนมากขึ้นนั้น อันดับแรกคือผลเสียต่อสุขภาพจิตของเขาเอง ปัจจัยสี่ของมนุษย์ นอกจาก ที่อยู่อาศัย อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค แล้ว สุขภาพจิตสำคัญไม่แพ้กัน การได้อยู่ในที่ปลอดภัย ได้รับอาหาร ได้รับยารักษาโรค ได้รับความช่วยเหลือให้ได้ฝึกวิชาชีพเพื่อเลี้ยงตนได้ จะช่วยให้เขาได้กลับไปอยู่ในสังคมที่ดีกว่าเดิม เพราะถ้าปล่อยไว้นานๆ ความสูญเสียทางสถานภาพชีวิต ที่ทำให้เขาเร่ร่อน จะทำลายสุขภาพจิต การตกอยู่ในภวังค์เหม่อลอย ซึมเศร้านั้นอันตรายมากค่ะ อาการจิตหลอนอาจเกิดขึ้นได้ อาชีพขอทานควรหมดไป ถ้าทุกคนได้รับความช่วยเหลือจากรัฐ ใครมีีความสามารถทางไหน ดนตรี ศิลปะ ช่าง ควรได้รับการส่งเสริม
1 พฤษภาคม 2555 00:29 น. - comment id 1231712
ท่านอนงค์นาง คห.๑ และ๕ ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณที่ส่งความคิดเห็น มาเป็นประจำ มาตรฐานทางสังคม ที่ท่านคุ้นเคยอยู่ในต่างประเทศนั้นถือว่า ได้มีการพัฒนาแล้ว ต่างจากที่นี่ เกือบจะ ทุกๆ ด้าน ..เข้าใจความปรารถนาดีที่มีต่อแผ่นดินเกิด แต่ในความเป็นจริงแล้ว ยังไม่ถึงตรงนั้น จึงสร้างสรรค์บทกลอนสะท้อนความล้มเหลวทางด้านการเมือง การปกครอง สังคม และเศรษฐกิจแบบ รวยกระจุกจนกระจายให้ชาวบ้านกลอนไทย ได้สัมผัสในแง่มุมของคนหนึ่ง ซึ่งอาจจะผิด หรือไม่เห็นด้วยก็ได้ แต่จริงใจไม่มีแอบแฝง ขอบคุณนะครับ..
1 พฤษภาคม 2555 00:34 น. - comment id 1231713
ท่านโคลอน.. ขอสนับสนุนความเห็นของท่านนะ สิทธิเสรีภาพย่อมมีในบุคคลเสมอ ในโลกประชาธิปไตย.. ขอบคุณนะครับ..
1 พฤษภาคม 2555 00:39 น. - comment id 1231714
ท่านแก้วปภัสสร.. ได้สัมผัสบทความที่ท่านเขียน รู้สึกว่าอากาศเริ่มเย็นลง ทำให้ปลดปลงใจได้หลายอย่าง... ขอบคุณนะครับ...
1 พฤษภาคม 2555 00:46 น. - comment id 1231715
ท่านสุนทรวิทย์.. รวยกระจุกจนกระจาย รุ่มรวยหลายไม่กี่คน ทุ่มเงินเห็น จนเป็นผล เหยียบหัวคน..ที่จนเจียม ยากลบเหลี่ยม รวยแต่ยังโกง ..ปลงเถิดท่าน !
1 พฤษภาคม 2555 10:37 น. - comment id 1231741
1 พฤษภาคม 2555 15:47 น. - comment id 1231766
ทุนนิยมหนุนหนักประจักษ์อยู่ มองให้รู้เท่าทันกันเถิดหนา โลภะจิตของบุคคลทรามปัญญา เหล่าประชาจึงได้ทุกข์สุขหรือไร สมุทัยมีให้แก้นี้แน่นัก ร่วมสมัครบทกลอนผ่อนนิสัย นักโกงเมืองหยุดโลภให้ห่างไกล ชนชาวไทยได้สุขทุกดวงแด...
1 พฤษภาคม 2555 23:54 น. - comment id 1231796
คนบางบอน..มาเยือนเหมือนเพื่อนบ้าน แลกกลอนกานท์อ่านเขียนต่างเรียนรู้ ความในใจได้ขับขานผ่านให้ดู ต้องขอบคุณที่หนุนสู่ ..หมู่เพื่อนกัน
2 พฤษภาคม 2555 00:23 น. - comment id 1231797
โลกเรานี้มีพร่องเสมอ.. หากเจอะเจอ ทั้งสองด้านอย่าหวั่นไหว สุขและทุกข์คลุกเคล้ากันมันเป็นไป หากตราบใดไม่พ้นหลุด..มนุษย์โลกีย์ เพราะเกลียดทุกข์ รักสุขสนุกนั่น อนิจจังยังเปลี่ยนผัน มั่นวิถี หากหลงตัวหลวมใจใฝ่ใยดี ยากจะหนีสังสารวัฏ.. ที่มัดตรึง ! ขอบคุณท่านbook.. ที่ปลุกให้ตื่น
6 พฤษภาคม 2555 11:05 น. - comment id 1232099
ท้องทุ่งนา ยังหว้าเหว่ รอคนร่อนเร่ กลับคืนรัง สวัสดีครับ แวะมาอ่านงานงามครับ ^ ^
7 พฤษภาคม 2555 00:22 น. - comment id 1232108
ธันวันตรี ..ที่มาเยือน หนึ่งนัยเหมือนใช่เกลื่อนกลาด มโนนำ ..ที่ย้ำชัด ขจัดอยาก..หนียากจน ขอบคุณนะ..
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
