หมาเน่าลอยน้ำ

คอนพูทน

๏ ค่อยค่อยลอยน้ำล่องริมคลองใหญ่
ขึ้นอืดมองพองใหญ่อนาถยิ่ง
คงนั่น..แค่หมาเน่าที่เขาทิ้ง
น้ำพัดเซาะเลาะตลิ่งเหมือนหยุดแล้ว
๏ ติดขอนไม้กิ่งไม้หักรายรก
เบื้องบนผกบินพลิ้วเป็นทิวแถว
ถึงไกลสุดสุดกู่ยังรู้แกว
แผ่วลมกลิ่นรินพัดละมุนเพียง
๏ จึงรวมพลร่อนพลางจากกลางป่า
ลัดฟ้า..หอมสุดฟากโอ!.ยากเลี่ยง
ดูสิดูหมู่แร้งยิ้มโฉบเรียง
ว่าแล้วเคียงลงข้างของว่างนั้น
๏ พญาฝูงเหลียวขวาหันมาซ้าย
เพ่งมอง..ทุกเป้าหมายปลอดภัยมั่น
น้ำลายยืดแรงอยากพิศซากครั้น
จิกลงพลันเรียกเพื่อนอย่าเชือนแช
๏ แร้งลง..ทั้งฝูงลงคงไม่อิ่ม
ทึ้งเนื้อนิ่มมากน้อยตามรอยแผล
แย่งลากไส้ปากสั่นกันจอแจ
แค่เพียงจูบลูบเคลิ้มเกลี้ยงแล้วครา
๏ แม้แต่เศษกระดูกสิ้น..ยังแซะ
แทะจากหมานอนเหม็นจนหมดหมา
ตะกรุมตะกรามเสร็จกิจอนิจจา
เห็นแล้วพานึกพลางบนทางเดิน
๏ เหมือนเศรษฐีมีทรัพย์นับแสนล้าน
ทาสบริวารทุกวันเวียนสรรเสริญ
เลียซอกขาทุกเขตแลกเศษเงิน
แล้วจึงเพลินเกลี้ยงพลันครั้นสุดท้าย
๏ เขาก็โฉบบินเฉื่อยเรื่อยไกลร่อน
ไม่ย้อน..ลืมทุกหยดหมดความหมาย
พวกรุมทึ้งแร้งแทะและเจ้านาย
คล้ายกันนักกับหมาเน่า..ลอยน้ำ ๚ะ๛
                                 คอนพูทน