จ.ม. ถึงพี่กรุง..

ศรีสมภพ

ถึง..พี่กรุง สุดที่รักของน้องน้ำ
น้องสุดช้ำในคำพี่ที่เขียนถึง
ปัดเยื่อใยไมตรีที่คะนึง
รักครั้งหนึ่งซึ้งล้นเหลือเมื่อปีกลาย
จำได้ไหม? วันแรกพบประสบรัก
ฝนพรำหนักมรสุมเข้ารุมร้าย
ล้นจากเขื่อนเลื่อนสู่กลางแล้วย่างกราย
เจ้าพระยาบ่าล้นสายชายกลางกรุง
น้ำเป็นสาวจาวเหนือเมื่อวันก่อน
ถูกเขาต้อนลงมาบ่าเต็มทุ่ง
คนรังเกียจเดียดฉันท์บานกระบุง
จำต้องมุ่งมาบ้านพี่ที่เมตตา
โอ้.. อนิจจาผ่านไปไม่ถึงปี
จดหมายพี่มาถึงน้องใจพองหนา
เปิดอ่านดูข้างในใจแทบบ้า
บ่อน้ำตาก็บ่าล้นสุดทนทาน
จำได้ไหม? เมื่อปีกลายในคืนหนึ่ง
รักแรกพบสบตาซึ้งสุดเสียวซ่าน
มีคันขอบกระสอบทรายรายต้านทาน
แพ้รักหวานทานไม่ไหวทลายลง
น้องยังจำวันที่เราเคล้าคู่สอง
น้ำเจิ่งนองเป็นทองเดียวเกี่ยวประสงค์
พี่ใช้เรือจ้ำน้องไปพายรับส่ง
ทุกยามโมงเราใกล้ชิดนิจนิรันดร์
พอหมดฝนสุดทนฝืนต้องคืนสู่
น้องน้ำรู้ถึงวันลาแทบอาสัญ
ที่อ่าวไทยแม่รออยู่สู่เร็ววัน
รอปีหน้ามาพบกันวสันต์เยือน
แต่ปีนี้ !..พี่สลัดตัดขาดน้อง
ลืมเราสองครองรักกันบั่นเชือดเฉือน
ลืมความหลังรักแรกพบหลบหน้าเบือน
ทำเป็นเหมือนไม่รู้จัก ..ไม่ทักทาย
โอ สวรรค์คงเป็นใจได้ประจักษ์
ฝนเริ่มหนักนองแน่ๆ แม้พี่หน่าย
เป็นบุพเพฝนเทหนักเจิ่งกระจาย
พี่กรุงจ๋าคงไม่สาย..ได้เจอกัน !
ปล.สุดท้ายนี้  .บอกพี่รู้ 
เปิดประตูคอยน้องไว้อย่าไปกั้น
น้องขออยู่แค่ชื่นใจไม่นานวัน
แค่พี่นั้นสัญญา มาดีๆ
เรื่องหนี้สินที่น้ำก่อไม่ขอเกี่ยว
เพราะหลายคนเริ่มมีเอี่ยวเกี่ยวกับหนี้
เงินชดเชยค่าน้ำท่วมนานร่วมปี
เหมือนเงินผีจ่ายไม่ครบกลิ่นอบอวล.. !
ส่วนได้ส่วนเสียเคลียร์กันเองนะจ๊ะ..พี่กรุง !
                 รักและคิดถึงพี่กรุงทุกลมหายใจจ้า.. อิอิ
                             จาก..น้องน้ำ(คนเดิม)