เช้าวันนั้นหมอกฝ้าเต็มฟ้าขาว เจ้าน้องสาวเข้าเมืองอันเรืองรุ่ง หมายจะเป็นดอกไม้ในเมืองกรุง หวังเฟื่องฟุ้งเปี่ยมฝันวันงดงาม ไม่เคยพบแดดเช้าคืนเศร้าหม่น ความรักปนความร้ายทายทักถาม เจ้าหนุ่มหล่อใช้เล่ห์มนต์พร้อมกลกาม เจ้านงรามก็แหลกยับลงกับดิน เป็นดอกไม้มีราคาเขาค้าขาย พวกผู้ชายหวังอิ่มเอมเปรมถวิล ชายมากหน้าประทับตราสร้างราคิน น้ำตารินในความมืดอันยืดยาว ไร้ทางเลือกเพราะตระหนักว่ารักแท้ ก่อนจะแปรเป็นรักลวงทรวงเหน็บหนาว ดอกไม้ป่าเดินหลงในดงดาว เปื้อนกลิ่นคาวดาวกลางคืนขมขื่นใจ คิดถึงบ้านถึงแม่พ่อที่รอข่าว แต่เปื้อนคาวเสียแล้วแก้วหวั่นไหว จะซมซานแหลกยับกลับไปไย บ้านอยู่ไกล..ไห้หา โอ้อาดูร เช้าวันนี้หมอกฝ้าเต็มฟ้าขาว ดับดวงดาวบ้านป่าพาสิ้นสูญ เจ้าน้องสาวผู้ยากไร้ใครเกื้อกูล ใต้ร่มคูนให้เจ้าพัก..จำหลักนาน
มารแมงมุม 15 ก.ค. 2546 22:04 น. - ID 36618 
1495
4
0
15 กรกฎาคม 2546 22:16 น. - comment id 154401
อ่านแล้วขนลุกเลยค่ะ ตีแผ่แง่หนึ่งของสังคมได้ดีมากเลย ขอเก็บล่ะนะคะ :)
16 กรกฎาคม 2546 01:04 น. - comment id 154428
เพิ่งดูรายการถึงลูกถึงคนจบค่ะ คุณชูวิทย์พูดถึงผู้หญิงที่ต้องเลือกเดินบนทางสายโศก ให้โลกและพุดพัดชาสะเทือนใจได้มากเลยค่ะ และยิ่งประทับใจเข้าใจในฐานะลูกผู้หญิงด้วยกันค่ะ มีบทเพลงหนึ่งนะคะไพเราะมากค่ะของคุณดอนสอนระเบียบ เป็นเพลงสะท้อนสะท้านใจค่ะ http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=181 อยากให้ฟังนะคะ นางโลม ดอน สอนระเบียบ : : Key Bm นางโลมโลมไล้ให้ชายชมเล่น เพราะความยากเข็ญ ใครจะเห็นใจเล่า ณ บรรยากาศ ที่มีทั้งความมึนเมา แสงไฟสลัวมัวครึ้มซึมเซา คลอเคล้าด้วยเสียงดนตรี ใครใครชมชู้เอ็นดูเพียงผ่าน ลิ้มความฉ่ำหวาน ในเธอนั้นเต็มที่ เห็นเธอรื่นรมย์ อยู่ในสังคมราตรี ฝังความเศร้าตรมขื่นขมเหลือที่ มากมีสุมในวิญญาณ นาง โลม โลมเล้าเอาเรือนร่างพลี ขายศักดิ์ศรี ขายความดี ขายเวลา สิ่งที่ต้องการ สิ่งนั้นหรือคือเงินตรา เพื่อจะได้มา เยียวยาความจนเบื้องหลัง ในดวงใจฉันต้องการเคียงใกล้ แม้เธอยากไร้ เป็นไฉนก็ช่าง รักเธอด้วยใจ เรื่อยไปไม่มีวันจาง เพราะใจเจ้างามทรามนั้นเพียงร่าง โอ้ นาง โลม นาง โลม โลมเล้าเอาเรือนร่างพลี ขายศักดิ์ศรี ขายความดี ขายเวลา สิ่งที่ต้องการ สิ่งนั้นหรือคือเงินตรา เพื่อจะได้มา เยียวยาความจนเบื้องหลัง ในดวงใจฉันต้องการเคียงใกล้ แม้เธอยากไร้ เป็นไฉนก็ช่าง รักเธอด้วยใจ เรื่อยไปไม่มีวันจาง เพราะใจเจ้างามทรามนั้นเพียงร่าง โอ้ นาง โลม...
16 กรกฎาคม 2546 08:00 น. - comment id 154443
:) ขอสวัสดีอย่างเป็นทางการ ณ thaipoem ค่ะ เมื่อคืนได้อ่านรอบหนึ่ง สะดุ้งตั้งแต่ชื่อกลอนแล้วค่ะ แด่...เจ้าดอกไม้ .. นายดอกไม้มักจะเรียกอัลมิตราว่า เจ้าดอกไม้เสมอ .. และเมื่อได้อ่านบทกลอนแล้ว ย้อนคิดถึงเพลง แม่สาย ที่เทียรี่ เมฆวัฒนา ขับร้อง ... สะเทือนใจจัง ... ชื่นชอบผลงานที่คุณเขียนค่ะ มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า
16 กรกฎาคม 2546 18:39 น. - comment id 154553
ใช่เหตุการณ์เดียวกันกับนักศึกษาสาวผู้หนึ่งที่โดนทำลายเพราะเพื่อนหรือเปล่าค่ะ ที่เคยลงข่าวเมื่อหลายวันก่อนนะค่ะ และขอชื่นชมการแต่งกลอนขอบคุณนะค่ะ แต่งได้ดีมากเลยค่ะ
17 กรกฎาคม 2546 18:27 น. - comment id 154772
@@ด้วยเจ้าไร้เดียงสาน่าสงสาร ถูกพวกมารสังคมหลอกชมชื่น กลายเป็นผู้ถูกทิ้งหญิงกลางคืน เสียงสะอื้นร่ำไห้ไร้คนมอง @@บทสุดท้ายของเจ้าน่าเศร้านัก หัวใจร้าวแตกหักสักกี่หน แทบไม่เหลือซึ่งค่าคำว่าคน หนีไม่พ้น..โรคร้าย..วายชีวา@@..??
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
