- - ทางออก - -


   ภูผาสูงลิบลิ่ว
กายาปลิวโบยสบัด
สายลมจึงพาพัด
และผูกมัดเจ้าชีวา
      พายุโหมกระหน่ำ
จิตชอกช้ำเปลี่ยวเอกา
ระทมทุกเวลา
ห้วงตัณหาอาบห่มใจ
      หมองหม่นขณะช่วง
อยู่ในบ่วงแห่งพิษภัย
กรรมเวรเลวร้ายใด
ชนทุกวัยประสบกรรม
      หากหาทางออกพบ
จักประสบพระพุทธธรรม
รัตนตรัยคอยชี้นำ
หากจดจำตรึกตรองตรึง
      ขจัดอสุรี
มนุษีหวนคะนึง
ทางออกที่รำพึง
ก็ไปถึงสุขาวดี
- -

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

|NdEpEndEnT 17 ก.ย. 2546 14:28 น. - ID 39113

645

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/39113 ที่มา: - - , |NdEpEndEnT

comments powered by Disqus

ผีขี้เมา

17 กันยายน 2546 14:50 น. - comment id 168640

...กาลเวลาผ่านไปก็หลายช่วง
ยังติดบ่วงกรรมเก่าเฝ้าสนอง
หาทางออกไม่ได้ดังหมายปอง
จึงจำต้องเวียนวนอย่างจนใจ

วาพราว

17 กันยายน 2546 17:14 น. - comment id 168666

บ่วงแห...คล้องกายตรึงใจ  
ฉุดรั้งให้จ่อมจม  
ในห้วงเหวแห่งตัณหา

ประตูแห่งธรรม
ยังส่องแสงชี้นำ...ให้ก้าวพ้น

ผู้หญิงไร้เงา

18 กันยายน 2546 22:41 น. - comment id 168906

กาลเวลาพาผ่านพ้น
มิอาจพ้นห่วงคำนึง
จิตนั้นยังตราตรึง
เฝ้าคิดถึงเพียงแต่เธอ

**สงสัยชาตินี้จะไปไม่ถึงสุขาวดี  เพราะมีห่วงเสียแล้วมั้งค่ะ อิ อิ  แต่งกลอนได้ไพเราะและมีความหมายมากเลยค่ะ***