ฉันคือคนมืดมน ไม่มีแม้คนที่อยากจะเข้ามาใกล้ ฉันคืออำนาจที่อยู่เหนือสิ่งใด จึงไม่มีใครกล้าก้าวเข้ามาในหัวใจเหี้ยมเกรียมนี้ แต่สิ่งที่ฉันอยากจะหนีคือใบหน้าของคน ที่มันแฝงอยู่ทุกหนทุกแห่งในทุกทุกที่ ฉันอยากจะสำลักผู้คนที่ถูกเคลือบด้วยความดี ผู้คนที่มีแค่เกราะกำบัง ฉันรู้ ศัตรูของฉันคือดวงตา มันรับมาทุกสิ่งเพื่อทำลายความหวัง วิธีที่ฉันจะหนีคือการหลับตาที่แสนน่าชัง ฉันจะต้องหลับตาอีกกี่พันครั้ง กว่าฉันจะได้หลับอย่างเป็นสุขอีกครั้งนึง
12 ตุลาคม 2546 14:18 น. - comment id 173916
หากมีครั้งแรกก็จะมีครั้งต่อไป
แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะจบสิ้น
หากปัญหาคือการได้เห็น ได้รู้ ได้ยิน
ยิ่งหนีเท่าไหร่มันก็ยิ่งกลืนกินตัวคุณ
การแก้ปัญหาก็ไม่ยาก
ไม่ลำบากเท่าไหร่หากมีอะไรสนับสนุน
แค่มีกำลังใจ ความเข้มแข็งเพื่อเป็นแรงผลักดันคุณ
สิ่งเหล่านั้นคือตัวเกื้อหนุนที่ดี
จากนั้นจงตั้งสติไตร่ตรองสักนิด
ขอจงคิดว่าคนเรามันก็เป็นอย่างนี้
ใครต่อใครก็อยากให้เขามองว่าตนเป็นคนดี
คงไม่มี....ยกความชั่วว่าตัวเอง

12 ตุลาคม 2546 21:42 น. - comment id 173989
ความหมายดีจังเลยค่ะ

13 ตุลาคม 2546 11:59 น. - comment id 174088
ขอบคุณ คุณกะแป๋งมากๆค่ะ กลอนความหมายดีมากเลย **ยิ่งหนีเท่าไหร่มันก็ยิ่งกลืนกินตัว** ชอบบบบค่ะ.......
