๏ หวนคิดถึง...

เมจิคเชี่ยน

เมื่อค่ำคืนคืนค่ำมันย้ำจิต
หวนนึกคิดคิดนึกถึงวันก่อน
รอยยิ้มเธอเธอยิ้มอย่างอาทร
ก่อนหลับนอนนอนหลับนิจนิรันดร์
น้ำในตาในใจเริ่มไหลออก
แสนช้ำชอกช้ำใจเธอจากฉัน
ดั่งดวงจันทร์ดวงดาวราวหายพลัน
แสนเงียบงันเงียบเหงาเงียบเศร้าใจ
เฝ้ามองดูอยู่ไหมในสักแห่ง
แม้นอ่อนแรงอ่อนล้าทนไม่ไหว
ยืนหยัดลุกชึ้นเผชิญเดินต่อไป
คือสัญญาให้ไว้ก่อนหมดลม
คิดถึงมากมากเกินเกินเอื้อนเอ่ย
คนคุ้นเคยคุ้นใจคนงามโฉม
ภาพความรักความแคร์ติดอกตรม
ในอารมณ์ถมจิตแทบดับดิ้น
ชั่วชีวิตชั่วใจยังตราตรึง
เธอที่หนึ่งซึ่งใจถามถวิล
คือดวงจันทร์ดวงดาวพราวยลยิน
ก่อนจะสิ้นค่ำคืนฝืนหลับนอน
เมื่อค่ำคืนคืนค่ำมันย้ำจิต
หวนนึกคิดคิดนึกถึงวันก่อน
รอยยิ้มเธอเธอยิ้มอย่างอาทร
ก่อนหลับนอนนอนหลับนิจนิรันดร์ ...
..............................................
เอ่อ... ผมรู้สึกว่าไอ้กลอนแบบนี้ ยังเขียนไม่ค่อยเป็นสับปะรด มังคุด มะละกอ
อืมๆ จะว่าไปทุกๆบทกลอนที่ผมเขียนมาแหละ เหะๆ ...
อ่านของคนอื่นแล้วมาอ่านของเรา ... ไหงต่างกันราวฟ้ากับเหวงี้ฟะ 555
กราบหว่างขาผู้อ่านงามๆทุกท่าน ช่วยให้คำแนะนำบ้างก็ดีนะขอรับ โฮะๆๆ
.... ทะลึ่งอยากเขียนก็งี้แหละเนอะ เวรกรรมของผู้อ่านแท้ๆ 555 .....
หวาดดียามบ่ายขอรับผม ... สุดหล่อไปแหละเด้อ โฮะๆๆ