..@..เพชรพรรณนาวานะระ..@..

tiki

 @...เพชรพรรณนาวานะระ..@..  
เอ้อ..ก๊อกก๊อก......ครูครับครู.....อยู่หรือเปล่า?
ผมมาเฝ้า.....หน้าบ้าน.....นานนักนี่
หอบปัญหา.....มาถามครู.....ดูอีกที
ครูโผล่หน้า.....มาจะดี.....นะครับครู.. 
 **อือ......ศรีสวัสดิ์ นะเจ้า......เอ้าเป็นอะไร ?
ข้าฯภาวนา......อยู่ในใจ......แล้วหนวกหู*****  
ผมมีปัญหา......วันนี้......ที่พธู
นางหนึ่งนั้น......มิมีรู้......คู่ใจตน
นางผู้นั้น......เฝ้ามอง......ผู้ปองขวัญ
แล้วเอื้อนอิด......มิคิดวัน......อันน่าฉงน
แล้วไม่ยอม......รับคิดถึง......ซึ้งในกมล
เขียนกลอนบ่น......เพ้อหาชาย......อยู่หลายครา
ผมจึงได้......ไปแจ้ง......แถลง  *สาส์น * 
ให้นางนั้น.....สดับอาการ.....แห่งใจว่า 
 หากนางรัก....รีบไกล่เกลี่ย....อย่าเสียเวลา
ครูดูว่า.... *สาส์น *  ผม....คมไหมเอ๋ย..?
..
......@............*สาส์น * .....@...........
เมื่อจบ  * สาส์น* ปู่ครู......  ดูแล้วเน้น  
 ***ข้าฯเขม่น.....   หัวคิ้ว.....   ถึงขิวหา
มันก็ดีหรอก.....   สาส์นเจ้า.....   ช่างจับตา
ช่างอ่อนหวาน.....   ที่จารว่า.....   ช่างอ่อนโยน
อันสาส์นเจ้า.....   เปรียบเพชรพจน์.....   รจนา
แต่โยนหา.....   เหล่าลิง.....   ผู้ห้อยโหน
เพชรของเจ้า.....   ลิงก็ทิ้ง.....   วิ่งตะโกน
เหล่าทะโมน.....   โยนเล่น.....   เข่นเจ้ามา...
ข้าฯ ได้ยิน.....   เสียงด่า.....   จนหนาหู
เพชรของเจ้า.....   ร่วงพรู.....   มาถึงข้าฯ
เจ้านั้นเขียน.....   เวียนไป.....   ด้วยเมตตา
แต่ไร้ค่า.....   ดั่ง***เพชรวรรณนา.....   สู่วานร***
นี่เพราะเจ้า.....   วางให้.....   ไม่ดูประเทศ
จึงเกิดเหตุ.....   *กาละ..เทศะ*.....   วาทะย้อน
หากเปิดวาง.....   หน้าจอบ้าน.....   สานอาภรณ์
บทอักษร.....   จะเพราะพริ้ง.....   ยิ่งงดงาม***   
ว่าแล้วปู่......ครูผม......ซึ่งคมชัด
ลึกเหลี่ยมรัศมิ์......แจ่มจรัส......ในสยาม
ก็มองผม......เปิดหน้าจอ......เพื่อต่อความ
ดูแวววาม......เพชรพรรณนา......ค่าสุนทร
แล้วครูมอง......อีกครั้ง......มิรั้งว่า 
กลอนเจ้างาม....... หนักหนา......ค่าอักษร
แต่.... ท้ายความ  ......เขียนเสียแรง......ถึงบังอร
คนถึงค่อน......ได้ถึงหู     ......**ครูแรงจริง**  
จำไว้ว่า .......คราวหน้า.......เขียนหน้าบ้าน
จะจดงาน.......จารกระไร.......ได้ทุกสิ่ง
อย่าข้ามลอด.......สอดกระแซะ.......ไปแตะติง
**เพชร**จะยิ่ง.......วรรณกรรม.......ล้ำแผ่นดิน..****
***********@*************************@*****************@******
 *สาส์น * 
  *ประหนึ่งสรรค์.......คำบอก......มาออกรับ
ยินสดับ......มานาน......ดังขานเอ่ย
อ้างพี่น้อง......พ้องกัน......กระนั้นเลย
หากใจเผย......รักกัน......ตามสัญญา...
.....พึงประคอง......ใจเขา......ซึ่งเหงาหงอย
ใยชะรอย......ทำพี่น้อง......ล่องหน..หา..
ใยไม่เปิด......ใจคน......ที่ค้นมา
บอกเถิดว่า......**ยังรักกัน**......จงกลั้นใจ
.....เพียงเย้ยเยาะ......เคาะความ......ลามสาวหนุ่ม
ให้ร้อนรุ่ม......รู้จักตน......เอาใจใส่
พี่เขียนบอก......มานาน......ไม่อ่านไป
บอกว่า**คนบนหอคอยนั้นไซร้...ช่างเหงาทรวง***
........เขาช่างขาด......ความรัก......ความอบอุ่น
ใยนวลน้อง......ไม่การุณย์......หรือแหนหวง
ปล่อยเขาล่วง......ดายเดียว......เสียวเจ็บทรวง
พี่ไม่ล้วง......ดอกเจ้า......จงเข้าใจ
.......เพียงหยิบแหย่......กระแสให้......ได้ป่วนปั่น
คะนึงฝัน......วันเห็นหน้า......รู้หรือไม่ ?
ใครไม่รับ......กับตน......ก็จนใจ
เมื่อพี่ไกล......จงค้นฝัน......ที่มันคา
ทิกิ_tiki 
.....@...จบ*สาส์น * ...@....
...........**********@.......................@***********.........
ท้ายความ  
 แบบไม่ค่อยเข้าใจว่า
...หนุ่มสาวที่เขารักกัน...ทำไมต้องนำ ความจน ความรวย ฯลฯ 
อะไร มากั้นซะจริง....
....แบบถ้าพี่จะ ฟัน ใคร     รับรองฟันไปนานแล้ว ไม่รอมาเป็นปีนี่หรอก
...ขอบอกความจริง น้องเอ๊ย...
......รักรักกันไปเหอะ..อย่าเล่นองค์ทรงเครื่องนักเลย..
ทิกิ_tiki   อีกหน    คนเรามันจะตายจากกันวันไหนไม่รู้เนอะ.... 
. ในนามของความรัก ..แด่มนุษยชน 
ทิกิ_tiki 
ไร้สีสันวรรณะเพศวัยไร้ตัวตน