ถอดครุยลุยโคลน

มะปรางหวาน5

         พ่อเป็นชาวนา งานหนักนักหนา แต่เช้าจนค่ำ
เหน็ดเหนื่อยเพียงไหน ไม่บ่นสักคำ สู้ทนไถทำ ส่งฉันเล่าเรียน
          พ่อสอนฉันไว้ ว่าให้ตั้งใจ ขยันอ่านเขียน
จะยากเพียงใด ขอให้พากเพียร อย่าคิดผิดเพี้ยน มั่วสุมอบาย
           เติบโตขึ้นมา จะได้มีหน้า เป็นเจ้าเป็นนาย
ทรัพย์สินพ่อนี้ ไม่มีมอบหมาย เจ้าต้องเลี้ยงกาย ด้วยตัวเจ้าเอง
            ฟังคำพ่อสอน ฉันไม่อาทร เรียนอย่างคร่ำเคร่ง
เรื่องใดที่ผิด ฉันคิดหวั่นเกรง ไม่เป็นนักเลง เรียนเก่งครูชม
            ตั้งใจศึกษา ตามวันเวลา จากชั้นประถม
เติบดตตามขั้น ชั้นมัธยม เรียนจบอุดม สุขสมฤทัย
            ฉันมิรอช้า รีบคืนท้องนา สู่บ้านทันใด
รับปริญญา กลับมาใบหนึ่ง พ่อคงดีใจ ยิ้มชื่นตื้นตัน
             การณ์กลับเลวร้าย สิ่งที่มุ่งหมาย ไม่เป็นดังฝัน
เมื่อพ่อล้มป่วย หมอช่วยไม่ทัน ด่วนสิ้นชีวัน ก่อนฉันกลับมา
             บ้านเรือนเงียบเหงา ไอ้ทุยยืนเศร้า คล้ายหลั่งน้ำตา
เหลือเพียงเคียวเหน็บ เก็บไว้ข้างฝา มองไถมองนา อ้างว้างอาวรณ์ 
             ปริญญาที่ได้ ฉันเก็บเอาไว้ เป็นอนุสรณ์
มุ่งทำนาไร่ หว่านไถเกษตรกร ตั้งใจแน่นอน ถอดครุยลุยโคลน