ฉันยืนอยู่กลางลานกว้าง รอบกายอ้างว้างเพียงแผ่นฟ้า ยืนอยู่เงียบเงียบกับน้ำตา กับความเหงาที่มากกว่าคำว่าเหงา ความคิดเหมือนมากมาย แต่ก็ดุจดั่งใบไม้ที่ไร้เงา ยากบรรยายความทุกข์เท่าภูเขา ความเศร้า..ที่แม้แต่เรา ยังไม่เข้าใจ เงียบงัน จะตื่น จะฝัน ก็หวั่นไหว ความเงียบดังกระจกสะท้อนใจ ฉันหลับตา ไม่อยากให้สะท้อนเงา ฉันยืนอยู่กลางลานกว้าง ยังฝันค้างกับวันคืนแห่งฝันเก่า สัมผัสได้ถึงสายฝนที่บางเบา ฝนเจ้าเอยเปลืองเปล่า คำปลอบใจ
หมอกจาง 27 ก.ย. 2547 16:08 น. - ID 62282 
1400
4
0
27 กันยายน 2547 16:53 น. - comment id 339226
ฝนเจ้าเอย เปลืองเปล่า คำปลอบใจ **ชอบท่อนนี้มากครับ **แวะมาเยี่ยม
27 กันยายน 2547 17:09 น. - comment id 339258
บางทีการได้อยู่คนเดียว ณ ลานกว้างก็อาจทำให้เราได้แง่คิดที่ดีเหมือนกันนะครับ แต่ถ้าเรามัวครุ่นคิดถึงแต่เรื่องราวของความเจ็บช้ำ ลานกว้างก็เป็นขุมนรกในใจของเราดีดีนี้เองครับ +-*-+-*-+ +-*-+-*-+ปู้ชายอารมดี๊ดี+-*-+-*-+ +-*-+-*-+
28 กันยายน 2547 07:12 น. - comment id 339544
เขียนได้ดีน่า ***แต่อย่าเศร้ามากมาย เพราะมันจะทำร้ายตัวเอง*** หันมามองโลกใหม่ ที่สดใสดีกว่าเนอะ ***เศร้า สะเทือนใจ***
28 กันยายน 2547 11:53 น. - comment id 339638
ขอบคุณครับ ทั้ง 3 คนเลย :) .. ที่แวะมาเยี่ยม มาทัก..
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
