บัวบาน

ไรไก่

สายธารที่ทอดยาวจากขุนเขา
นานเนาโบราณที่กล่าวขาน
มีเรื่องราวหญิงหนึ่งตามตำนาน
วังบัวบานสาวงามแห่งเวียงพิงค์
สาวบัวบานแรกรุ่นสวยสะอาด
ชายหมายมาดเกี้ยวพาหวังแอบอิง
พร้อมกับการเอาใจทุ่มเทให้ทุกสิ่ง
บอกรักจริงสัญญาไม่ทิ้งให้ร้าวรอน
วันหนึ่งมีหนุ่มรูปงามจากบางกอก
มาลวงหลอกใจบัวบานให้สั่นคลอน
บัวบานรักเกินห้ามใจมิถอดถอน
เธอจึงยอมทอดกายให้เชยชม
และแล้ววันหนึ่งบัวบานต้องซ้ำจิต
เมื่อมิ่งมิตรลาจากไกลให้ขืนขม
ลืมบัวบานไว้แดนดินถิ่นตรองตรม
บัวบานต้องระทมก้มหน้าตั้งตาคอย
เธอยึดเอาธารน้ำใสฝั่งเรื่อนร่าง
เมื่อรักจางจากไปไม่เหลือแม้แต่น้อย
พลีร่างลงสู่สายธารน้ำตกเพื่อรอคอย
หนุ่มน้อยชาวบางกอกตราบจนถึงวัน.
เพลงวังบัวบาน(ผู้ร้องจำไม่ได้แล้วค่ะ)
ร้อนลมหน้าแล้งใบไม้แห้งร่วงลอย
หล่นทยอยเกลื่อนตาไหลตามกระแสน้ำพา
ลอยมาทั้งกลีบดอกไม้
จากภูพาไหลมาสู่ในวังน้ำ
สุสานเทวีผู้มีความซ้ำเหนือใครดอกไม้ใบไม้ไหลมา
คล้ายพวงหรีดร้อยมาลาไหลมาบูชาบัวบาน
น้ำวังนี้หนอ
เป็นที่ก่อเหตุการณ์ที่บัวบานฝั่งกาย
ยึดเอาเป็นหอเรือนกายรองกายไว้ด้วยแผ่นน้ำ
จากหุบเขาแนวไพล่สู่ใน เวียง ฟ้า
ฝากไว้เพียงชื่อเลื่องลือเนิ่นช้า
ฝังจำฝากคำสัตย์สำนึกตรอง
หลงทางสุดหวังคืนครองหลงตัวจึงต้องลาระทม
เอาวังน้ำใสเย็นนี่หรือมาเป็นเมรุทอง
เอาน้ำตกก้องเป็นกลองประโคม
เอาเสียงจักจั่นลั่นร้องระงมเป็นเสียงประโลมร้องต่างแตรสังข์
เพดานนั้นเอาเมฆฟ้าภูพานั่นต่างม่านบัง
ประทีปแสงจันทร์ใสสว่างอยู่เคียงท่ามกลางดงดอย.