ตะวันรอน...อ่อนแสง...เหมือนแรงลิ้น เจ้าขมิ้น...เหลืองอ่อน...จะนอนไหน เจ้าร่อนเร่...เอกา...มาแต่ใด คงยากไร้...คู่เพื่อน...และเรือนรัง จึงโผไป...ไม้โน้น...แล้วโผนกลับ มาเจ่าจับ...ไทรนี่...เป็นที่หวัง หมายจะให้...ไทรทอง...ป้องกำบัง นำค้างตรัง...ดึกอย่า...ร่วงมาเลย เจ้าขมิ้น...มองบ้าง...เบื้องล่างนี้ ยังพอมี...เพื่อนเจ้า...ไงเล่าเอ๋ย ข้าก็หมอง...ครองเศร้า...เหมือนเจ้าเคย ชีพสังเวย...ความตาย...คือปลายทาง พ้นคืนนี้...เจ้าคงจร...ไปนอนอื่น ข้าหยัดยืน...บากหน้า...สู่ฟ้ากว้าง จะลำบาก...มากมาย...ไม่วายวาง เพียงสุขอย่าง...เจ้าขมิ้น...ก็ยินดี
ลูกหว้า 15 ก.พ. 2549 11:37 น. - ID 86572 
939
1
0
15 กุมภาพันธ์ 2549 12:32 น. - comment id 561019
**.. ไพเราะครับ... ผมอ่านกลอนเรื่องนี้แล้ว คิดไปถึงกลอนที่อ่านสมัยเรียนมัธยม ที่มีบางเรื่องใช้คำว่า เจ้า ว่าข้า อ่านแล้วได้อารมณ์คนละแบบกับคำว่า เธอ ฉัน ครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
