หลงเงา

ไรไก่

เทือกเขาสูงตะหง่านน่าเกรงขาม
ดอกไม้งามมากค่าพงไพรสิน
สัตว์น้อยใหญ่อาศัยอยู่ทำกิน
ดินแดนถิ่นกลิ่นป่าแนวพงไพร
ในบรรดาสัตว์น้อยใหญ่ทุกชนิด
ต่างให้สิทธิ์ราชสีห์ผู้ยิ่งใหญ่
เป็นผู้นำปกครองปวงชื่นใจ
ไม่หวั่นไหวใครรุกบุกพื้นที่
ราชสีห์เก่งกล้าล่าหาเหยื่อ
มาจุนเจือบริวารทั่วถ้วนถี่
อาหารล้วนโอชะมากสิ่งดี
ต่างเปรมปลีมีใจให้ศรัทธา
ความหิวมักจักให้คนฉลาด
ย่อมหมายมาดอาหารพร้อมจัดหา
ความอิ่มให้ความเขลาติดตามมา
ด้อยคุณค่าความคิดติดหมอกมัว
เกิดอยากกินเนื้อสัตว์รสแปลกแปลก
ความเขลาแทรกเข้ามาใจมืดสลัว
บริวารมาแสดงความคิดกันลงตัว
บอกกล่าวทั่วน่าลิ้มเนื้อราชสีห์
วันหนึ่งซึ่งเห็นโอกาสเหมาะ
บริวารเข้าฉอเลาะทำหมองศรี
เล่ห์มายาเสียใจในทันที
ด้วยตอนนี้มีใครใหญ่กว่านาย
ราชสีห์ฟังความถามสงสัย
มันเป็นใครใจคิดติดมาดหมาย
เขาท่าทางสง่ากว่ามากมาย
สัตว์ทั้งหลายกล่าวพร้อมต่อหน้าพลัน
มันอยู่ไหนไปดุหน้าหน่อยสิ
อย่ามัวพิรี้พิไลไปกับฉัน
ลูกน้องพาไปแหล่งน้ำที่สำคัญ
มันอยู่นั่นท่านมองไปไม่รอรี
ราชสีห์ยืนริมบ่อน้ำใหญ่
มองลงไปเห็นมันไม่คิดหนี
บริวารเชียร์ไปให้ยินดี
อยากลองดีจับตัวให้เห็นกัน
ราชสีห์หลงกลลมปากเขา
หลงมัวเมาอำนาจไม่คิดผัน
กระโจนดิ่งลงสู่บ่อน้ำพลัน
ก้นบ่อนั้นที่แท้คือเงาตัว