Shadow

23 สิงหาคม 2549 17:10 น. - comment id 600799

สุดยอดเลยเพ่

ปราณรดี

23 สิงหาคม 2549 17:11 น. - comment id 600801

คำ \"กวี\" มีค่าแค่ใครตั้ง
คนจึงหวังคาดค่ากว่าคำไหน
แค่ที่จริงยิ่งกว่า \"กวี\" ใด
คือหัวใจที่เป็นเช่นกวี

ใช่ยศถาบรรดาศักดิ์คนจัดให้
แต่ยิ่งใหญ่คือแน่นหนักในศักดิ์ศรี
แห่งมนุษย์สุดสมองตรองตริดี
ใช่ชื่อใครตั้งให้มีให้เป็นไป

เป็นกวีที่ชื่อคนถือมั่น
แล้วต่างฝันคิดค่าว่ายิ่งใหญ่
แท้คือคนด้นฝันอันห่างไกล
เขียนคำใดด้วยมุมมองของตัวตน

เถิด .. สำคัญที่หัวใจมิใช่หรือ
เพียรฝึกปรือตามใจไม่สับสน
หากมิมีใครเลยเอ่ยสักคน
แต่เปี่ยมล้นความเพียรจะเขียนกลอน

เพียงเท่านั้นที่ฉันมีที่ฉันรู้
จะคิดสู้ดันผลักตัวอักษร
ให้โลดแล่นตามหัวใจที่ร่ายวอน
เริงละครบนเวทีแห่งชีวิต

ขอถ่ายเทฝันสวยด้วยความรัก
ถ่ายทอดหลักแนวทางสร้างประดิษฐ์
เพียงหนึ่งคนค้นหาค่าความคิด
ขอมีสิทธิ์จับปากกาพัฒนาใจ 

คำ \"กวี\" มีค่าแค่ใครตั้ง
ไม่มุ่งหวังบทบาทปราชญ์ยิ่งใหญ่
คนธรรมดามีชีวิตเท่าใครใคร
สานเยื่อใยทุกทางอย่างที่เป็น  

ไข่เจียว

23 สิงหาคม 2549 17:56 น. - comment id 600831

แมงกุ๊ดจี่

23 สิงหาคม 2549 17:59 น. - comment id 600834

อ่านทุกบทกลอน...
แต่ไม่ได้แสดงความคิดเห็นเพราะไม่คุ้นเคย..

ผู้เขียนไม่จำเป็นต้องรู้จักผู้อ่าน...หรือผู้ซื้อ..
เป็นกำลังใจให้คะ   

นครา ประไพพงศ์

23 สิงหาคม 2549 18:12 น. - comment id 600842

ขอบคุณทุกท่านครับ.....

คุณ...Shadow  
       ขอบคุณครับ

คุณ...ปราณรดี 
       ขอบคุณสำหรับมุมมองดี ๆ ครับ

คุณ...ไข่เจียว 
       ว่าง ๆ หาแจกันให้ด้วยน่ะครับ

คุณ...แมงกุ๊ดจี่
       เห้นทีเราต้องหาเวลาทำความรู้จักกันหน่อยแล้วครับ
       ดีใจครับที่แวะมาอ่าน...
       และดีใจมาก ๆ ที่แนะนำไว้น่ะครับ

เรไร

23 สิงหาคม 2549 18:47 น. - comment id 600852

บทกวีบทนั้นรำพันว่า
เอาน้ำตาร่วงลงบรรจงเขียน
เอาความทุกข์มากมายหลายเล่มเกวียน
ที่ผันเปลี่ยนร้อยเป็นพจน์บทกวี

นครา ประไพพงศ์

23 สิงหาคม 2549 19:23 น. - comment id 600865

คุณ...เรไร
           ชัดเจนครับ...บทกวีมีอารมย์ของตัวเอง

กระต่ายใต้เงาจันทร์

23 สิงหาคม 2549 20:45 น. - comment id 600887

อ่านบทกวีเก่าพาให้ใจเริ่มเหงา
เผยรูปเงาของวันวารผ่านเลยล่วง
สุขและทุกข์โศรกปนเศร้าเหงาทั้งปวง
เลยลับล่วงผ่านคืนวันที่ผันแปร


ริเริ่มต้นณ.หนทางวางชีวิต
หมายทายท้าความวิปริตจึงคิดแก้
แสนโสมมสังคมทรามความอ่อนแอ
คนดีท้อแท้อับหม่นจนหนทาง


อุดมถ้อยเรียงร้อยคำ  อลังการ
ขจัดผองภัยพาลชวนชี้หนทางสว่าง
จวบชีพสิ้นดินกลบกายใจวายวาง
จะขอยืนคู่เคียงข้างอย่างทุกข์ทน


แทนคำมั่นรอยสัญญาจดจารึก
จรดน้ำหมึกใส่สมุดบันทึกผลึกผล
โอ้ โอ่อ่าสง่างามนามกวีนิพนธ์
คอยเตือนตนมิเลือนหายดั่งสายลม


กวีบทเก่ากลิ้งตกไว้ใจช้ำชอก
สีกระดำด่างเทาถลอกเปื้อนคราบขนม
รอยยับยู่ยี่คลี่คลายจากก้อนกลม
หมดชิ้นขนมถูกทิ้งขวางริมทางเดิน

เฌอมาลย์

23 สิงหาคม 2549 20:59 น. - comment id 600891

ขอเพียงระบายความในใจก็เพียงพอแล้วค่ะ

นครา ประไพพงศ์

23 สิงหาคม 2549 21:07 น. - comment id 600894

ขอบคุณที่แวะมาทักทายครับ

คุณ...กระต่ายใต้เงาจันทร์ 
         อ่านแล้วรู้สึกครับ...แบบว่าโดนเลย

คุณ...เฌอมาลย์
        เป็นนักกลอนเขียนกลอนเล่นเป็นชีวิต
ปล่อยความคิดไปตามความใฝ่ฝัน
เขียนระบายความในใจไปวันวัน
เคยไหวหวั่นคราเขาว่า...เราบ้ากลอน

ขอบคุณงาม ๆ อีกครั้งครับ

มนต์กวี

23 สิงหาคม 2549 21:34 น. - comment id 600907

แวะมาเติมใจ......อยากบอกว่าชอบบบ ถูกกกก ใจมากกกกเลยยยยยย ครับบบ

อัลมิตรา

24 สิงหาคม 2549 07:34 น. - comment id 600947

ฤาลำพังระหว่างเส้นเช่นทางฝัน
มีขอบคั่นจริง-ลวงช่วงอ่อนไหว
ครั้นบรรจงกลั่นกรองทำนองใจ
ด้วยหลงใหลร่ายรจน์ บทกวี  

ย้ำหยดหมึกตรึกตรองพ้องอักษร
เป็นกาพย์กลอนฉันท์โคลงบ่งศักดิ์ศรี
ใช่เปรื่องปราดช่ำชองพ้องเมธี
เพียงผู้ที่หัดเขียนเลียนแบบครู

จำจดจารวรรณกรรมนำสื่อสาร
แม้กลอนกานท์ไร้ค่าน่าอดสู
ขอร่ายเรียงจินตนาการอันพร่างพรู
ด้วยความรู้ยังด้อยคอยพากเพียร

วอนเหล่าครูเมตตามาสอนสั่ง
ศิษย์จักฟังอรรถรสแล้วจดเขียน
ยากฤๅง่ายเพียงใดใคร่ร่ำเรียน
ด้วยคำเธียรล้ำค่ากว่าสิ่งใด 

จักบรรจงบ่งความตามภาษา
แล้วรจนาเรียงร้อยถ้อยขานไข
อาจผิดเพี้ยนฉันทลักษณ์มากเพียงใด
ขออย่าได้มองเห็นเป็นเศษกลอน

ด้วยยังหมายขยายความตามใจหวัง
หากพลาดพลั้งเผลอบ้างโปรดสั่งสอน
อย่าเหนี่ยวรั้งอุดมการณ์ให้สั่นคลอน
แม้นบทกลอนเป็นดั่งเกร็ด ..เศษกวี.. 

นครา ประไพพงศ์

24 สิงหาคม 2549 09:28 น. - comment id 600985

คุณ...มนต์กวี 
            ขอบคุณที่มาช่วยเติมหัวใจให้เต็มดวงครับ

คุณ...อัลมิตรา 
            ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวไว้ด้วยน่ะครับ

แก้วประเสริฐ

24 สิงหาคม 2549 14:55 น. - comment id 601062

         เขียนได้น่าอ่านมากครับ สะท้อนดีจัง

                   แก้วประเสริฐ.

พระมหาเอนก

27 พฤศจิกายน 2552 19:59 น. - comment id 1068552

ความ..กวี
ความรักทำให้คนเป็นกวี
ความรู้ดีทำให้คนมีคุณค่า
ความทุกข์ทำให้คนเป็นปรัชญา
ความชั่วช้าทำให้คนเป็น..สัตว์