ปราการยักษ์สูงทะมึนขึ้นเวหา มีชีวาทุกสิ่งพิงอาศัย อวลคำสาปรวยรินราวสิ้นใจ ไม่หวั่นไหวทระนงคงฟ้าดิน ในประตูหอยักษ์แสนหักห้าม ชนทุกนามอยู่ใต้กำแพงหิน ทรมานหวาดกลัวทั่วทั้งจินต์ จะโบยบินหนีกรรมต้องบรรลัย ยังมีซึ่งหน้าต่างทางรอดพ้น จะดาลดลสู่ฟ้านภาใส แต่เพียงสูงเกินหยั่งถ้าพลั้งไป คงจะได้แหลกสมจมชีวา หากเพียงจิตสักดวงจากปวงล้าน หวังทะยานออกไปใจหาญกล้า พลันพ้นขอบออกปลิวทิวนภา ก็เหินฟ้าเหนือพรมด้วยลมทอง สู่แดนสรวงโลดแล่นแสนสุขสันต์ แสงตะวันจรัสฟ้านภาผอง ลี้จากเงามืดดำที่จำจอง ด้วยครรลองแห่งความกล้านำพาไป ดั่งใจคนหวาดกลัวสลัวชีพ ไร้ประทีปนำพาสู่ฟ้าใส จึงเวียนวนแสนท้อในหอใจ เผชิญภัยกล้ำกลืนทุกคืนวัน หอดำยักษ์ตั้งตรงมั่นคงยิ่ง ไร้ทางทิ้งความมืดมนสับสนฝัน ไร้แสงทอตราบฟ้าสิ้นตาวัน จนกว่าใจหมายมั่นแลเห็นทาง หน้าต่างทองสู่หล้าธารานั้น ผู้ไหวหวั่นกั้นกำแพงแสงสว่าง ผู้ยืนหยัดด้วยแสงหวังอันเรือนราง แค่เพียงย่างก้าวตนก็พ้นกลัว ชีวิตคนหม่นหมองหรือครองสุข ย่อมทนทุกข์หวั่นหวาดอำนาจชั่ว หอดำนั้นล้วนคนสร้างมาขวางตัว ได้เพียงหัวชะโงกทางหน้าต่างทอง
WhiteWizard 27 ส.ค. 2549 18:00 น. - ID 92465 
1079
0
0
27 สิงหาคม 2549 20:04 น. - comment id 601745
แต่งกลอนเพราะจังเลย
28 สิงหาคม 2549 00:46 น. - comment id 601789
สวัสดี ท่านห้วงคำนึง
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
