จุดอิ่มตัว...รักลวง

ปราณรวี

เป็นเรื่องราวและนิยามของความรัก
มาทายทักเป็นครั้งแรกแปลกหนักหนา
นำโศกทุกข์สุขเศร้าเคล้าน้ำตา
หมุนเวียนมาพาสับสนจนอ่อนใจ
จากแรกเริ่มเดิมทีที่รับเจ้า
ดูเหมือนเราทั้งสองช่างผ่องใส
พอกาลเปลี่ยนเวียนผ่านเนิ่นนานไป
ดวงฤทัยเริ่มท้อต่อเหตุการณ์
เหมือนผ้าบางซึมซับรับความรัก
ไม่นานนักก็เต็มอิ่มลิ้มรสหวาน
กลับปล่อยให้ไหลเลยไม่เชยนาน
ร่วงรินผ่านพ้นไปไร้ราคา
แล้วมองหาคนใหม่มาไว้ชื่น
ปล่อยใครอื่นขื่นขมตรมผวา
สุดระกำกล้ำกลืนฝืนน้ำตา
ให้เวลาเจือจางความหมางเมิน
เพราะเหตุผลที่เลิกร้างฟังไม่ขึ้น
ให้ฉันมึนฝืนทนปนห่างเหิน
ไร้หนทางกว้างไกลให้ก้าวเดิน
เธอเพลิดเพลินกับเพื่อนใหม่ไปเสียแล้ว
ลืมความหลังครั้งเก่าที่เราสร้าง
ให้แรมร้างห่างไกลจนใจแผ่ว
เคยมองฟ้าคราดาวยังพราวแพรว
หมดสิ้นแล้วความฝันพลันมลาย
เธอเอ่ยอ้างมิตรภาพที่ซาบซึ้ง
แต่ก้นบึ้งหัวใจเธอเพ้อไม่หาย
เธอแคร์เขาปล่อยรักเราไว้เปล่าดาย
ห่วงไม่คลายรำพึงเพ้อเธอคนเดียว
ฉันจึงขอจากไกลไปข้างหน้า
เพราะไร้ค่าหมดสิ่งใดไว้ยึดเหนี่ยว
เมื่อรักขมตรมอุราล้าจริงเชียว
ไม่อยากเกี่ยวข้องรักเพราะหนักใจ
เปิดโอกาสให้เธอไปได้ค้นหา
ดวงดาราที่เธอนั้นเฝ้าฝันใฝ่
ส่วนตัวฉันขอลาแม้อาลัย
แล้วปล่อยให้เป็นอดีตที่ขีดตาย
ขอขอบคุณที่หนุนเกื้อเผื่อแผ่รัก
ให้รู้จักแม้หักเหเร่ร้างหาย
ได้เรียนรู้เล่ห์รักมาทักทาย
ก่อนกลับกลายเป็นเพียงแต่แค่รักลวง

หนาวลมพรมแผ่วแว่วเสียงคลื่น
เก็บกลืนฝืนใจที่ไหวหวั่น
หยุดคำพร่ำเพ้อเผลอรำพัน
เมื่อวันฝันดับกับความจริง
ด้วยเราห่างไกลไปเสียแล้ว
สิ้นแววหวนกลับสดับนิ่ง
แม้เจ็บเพียงใดไม่ติติง
ด้วยหยิ่งในตนต้องทนเอา
ไอหมอกมัวหม่นคนก็หมอง
พิศมองคราใดให้อับเฉา
โลกปิดมิดไปไกลจากเรา
จึ่งเศร้าเดียวดายมิวายเว้น
สองคนสองทางถูกกางกั้น
เธอ-ฉันนั้นหนอใช่ล้อเล่น
กับสิ่งเลือนลางที่ต่างเป็น
เฉกเช่นปุถุชนคนทั่วไป
มิใช่ฟากฟ้ามาขัดขวาง
มิใช่หนทางความห่าง-ใกล้
มิใช่เปลือกนอกที่หลอกใคร
แต่คือใจสองเราไม่เข้ากัน
หนาวเหน็บเก็บกลืนสะอื้นเงียบ
เย็นเฉียบหัวใจเริ่มไหวหวั่น
เก็บคำพร่ำเพ้อเผลอรำพัน
เก็บฝันซุกซ่อนรอนน้ำตา...