ระหว่างคืนเงียบงันอันเหน็บหนาว มวลหมู่ดาวพราวระยับประดับฟ้า จรัสแสงแข่งขันล้อมจันทรา เป็นความงามแห่งนภาที่น่ายล นั่นคือความคู่ควรที่บังเกิด เจียมตัวเถิดเศษดินถิ่นไพรสนฑ์ แค่จันทร์สาดแสงมาอย่าลืมตน หลงวังวนแหวกว่ายตะกายเดือน เจ้าเป็นแค่เศษดินที่สิ้นศักดิ์ แอบทึกทักจันทรามาเป็นเพื่อน ซ่อนหวังไว้ในฝันอันลางเลือน เผลอลืมเตือนว่านั่นเพียงฝันไป ต่อให้จันทร์ลดค่ามาใกล้ชิด เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์จะอ่อนไหว จันทร์ควรคู่ดาราบนฟ้าไกล เป็นดินหมายเคียงจันทร์.. อย่าฝันเลย.. ........ เคยไหม.. ที่เพียงแค่ได้สัมผัสกับความงดงาม ดีงาม.. ของใครสักคน ก็ทำให้ตัวเองรู้สึกแปลกแยก เหมือนว่าใครคนนั้นคือ ค ว า ม ดี ขณะที่คนคนนี้คือ ค ว า ม บ า ป.. ความรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควร เหมือนตัวเองต้อยต่ำ.. ไม่มีสิ่งใดดีพอ.. ให้ใครต้องลดตัวลงมาใกล้ชิดด้วย นั่นคือสิ่งที่บอกตัวเองอยู่เสมอ...
ผู้หญิงช่างฝัน 22 ก.พ. 2551 13:11 น. - ID 112886 
1271
8
0
22 กุมภาพันธ์ 2551 13:39 น. - comment id 825907
เคยรู้สึกแบบนั้นเหมือนกันค่ะ.....จนนึกอยากสต๊าฟช่วงเวลาที่ดีเหล่านั้นเอาไว้ให้อยู่กับเราตลอดไป............แต่ภาพสต๊าฟดูยังไงก็ไร้ชีวิตชีวานะคะ............ปล่อยให้มันเคลื่อนไหวอยู่ในความทรงจำดีกว่า
22 กุมภาพันธ์ 2551 13:39 น. - comment id 825908
อย่าคิดแบบนั้นเลยค่ะ..แต่คิดว่าไม่มีใคร เป็นคนที่สมบูรณ์แบบเท่านั้นก็พอมังคะ ทั้งเราทั้งเขาต่างก็มีข้อดี ข้อด้อยปะปนกันไป เนาะๆ
22 กุมภาพันธ์ 2551 14:07 น. - comment id 825920
ยังคงหมองครองเศร้ากับเงารัก แน่ประจักษ์ต่างกันฝันสลาย ซ่อนความห่วงบ่วงสวาทมิอาจวาย จึงเร้นกายด้วยรู้ว่าค่าเพียงดิน ไม่ได้มาอ่านกลอนคุณผู้หญิงช่างฝันนานแล้วค่ะ ไพเราะนะคะ แต่แฝงด้วยอารมณ์เศร้าจังค่ะ
22 กุมภาพันธ์ 2551 14:14 น. - comment id 825923
hello จ้า.. สบายดีน่ะค่ะ กลอนเพราะจังเลย
22 กุมภาพันธ์ 2551 14:41 น. - comment id 825947
เพียงเพี้ยนกลายเป็นเพียงดินซ้าแล้ว แต่ยังไงก็รักน้าตะเอง
22 กุมภาพันธ์ 2551 16:26 น. - comment id 825982
คุณค่าของดินมหาศาลนะ คิดถึงจัง
22 กุมภาพันธ์ 2551 16:28 น. - comment id 825984
ไอ๊หย๋า จะให้ดอกไม้นะ
22 กุมภาพันธ์ 2551 17:43 น. - comment id 826007
เอมเคยค่ะ... แต่ตอนนี้ไม่แล้วค่ะ เพราะ ถ้าเอมปฏิเสธความรู้สึกแบบนั้นกับเขา มันทำให้เอมเจ็บ และเขาก็เจ็บด้วย เอมจะปล่อยให้กาลเวลาเป็นกรรมการตัดสินว่า .. ที่เราจะไม่มีกันและกันแล้ว คือวันที่เราไม่ได้รักกันเท่านั้นค่ะ
นู๋เอมขอเอาใจช่วยนะคะ
22 กุมภาพันธ์ 2551 17:52 น. - comment id 826012
22 กุมภาพันธ์ 2551 20:14 น. - comment id 826043
จะโทษตัวเองไปทำไมครับ . คนเรา .. ถึงจะต้อยต่ำด้วยบาป - ไร้ค่าเพียงใด ถ้าลองคิดได้และได้คิด .. ก็สูงส่งแล้วจริงๆ ครับ .. เป็นกำลังใจให้ครับ
23 กุมภาพันธ์ 2551 10:32 น. - comment id 826145
พี่สาวคะ... คนเรามีคุณค่าในตัวเองเสมอ บางครั้งแม้แต่ตัวเรายังมองข้ามไป แต่อาจจะมีใครสักคน... เฝ้าดูและระลึกถึงอยู่ คิดถึงนะคะ
23 กุมภาพันธ์ 2551 12:02 น. - comment id 826166
เป็นดินแม้อยู่ต่ำต้อยด้อยราคา หาด้อยค่ากว่าดาราดวงไหนๆ ดาวก็ดินที่ลอยคว้างกลางฟ้าไกล ท้อไปใยเมื่อเนื้อในไม่ต่างกัน
23 กุมภาพันธ์ 2551 14:32 น. - comment id 826212
สวัสดีค่ะ.... เรามีคุณค่าในตัวของเราเสมอนะค่ะ เรื่องราวมากมายผ่านเข้ามาก็ให้เวลา เป็นเครื่องตัดสินแล้วกันว่าเราควรจะเดิน ไปทางไหน ความต่างกันมันอยู่ที่ใจของเราคิด นะค่ะ.....เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ.....
24 กุมภาพันธ์ 2551 16:07 น. - comment id 826443
อารมณ์เอ๋ย อารมณ์อาจข่มยาก แวะมาสวัสดี ขอทุกความราบรื่นจงมีแด่คุณ
25 กุมภาพันธ์ 2551 09:51 น. - comment id 826587
" ..ที่ลึกซึ้ง.. " ที่ลึกซึ้งที่สุดนั้น คือความรัก อันอิ่มเต็มอาณาจักร แห่งใจผอง ที่แสนกวี มีแสนถ้อย เรียงร้อยกรอง เป็นทำนอง เพียงหนึ่ง ลึกซึ้งนัก ที่ลึกซึ้งที่สุดนั้น คือความจริง อันเข้าใจ ในทุกสิ่ง นิ่งตระหนัก ตระหนักทุกธาตุแท้ แห่งความรัก เพื่อรู้จัก สิ่งหนึ่ง สิ่งใดนั้น ที่ลึกซึ้งที่สุดนั้น คือชีวิต อันเร้าห้วง ดวงจิต เริงคิดฝัน เผยวิญญาณ เพื่อจะหว่าน เมล็ดพันธุ์ พืชแห่งความรักอัน จะงอกงาม ที่ลึกซึ้งที่สุดนั้น คือแสงแดด อันอุ่นแผดแผ่พฤกษชาติ มิเหยียดหยาม ปวงชีวิต กระจิริด ต่างติดตาม เฝ้ามองความ เป็นธรรม ที่พึงเป็น ที่ลึกซึ้งที่สุดนั้น คือสายน้ำ อันไหลล้ำ ลึกกร่อน รอนแรมเห็น หลากลงอาบ ซาบซึม ดื่มเยือกเย็น แม้ดินเข็ญ หินรำคาญ ธารเหือดแล้ง ที่ลึกซึ้งที่สุดนั้น คือธรรมชาติ อันเป็นธรรม เหนืออำนาจ การยื้อแย่ง เต็มดินฟ้า มหาสมุทร บริสุทธิ์แสดง เป็นหนึ่งแห่ง ห้วงมหาจักรวาล ที่สุดนั้น ที่ลึกซึ้ง มีหนึ่งเดียว ลึกตรงที่ ใจเกี่ยวยึดเหนึ่ยว ประสาน ฤดูหนึ่ง ฤดูใด ในฤดูกาล ฤดูนั้น ย่อมผ่าน การลึกซึ้ง ฉันและเธออยู่ใน ฤดูหนาว ลมจักเสียดเบียดร้าว ให้เข้าถึง ทุกอณู เฉพาะหน้า ที่ย้ำตรึง เสพสิ่งหนึ่ง สิ่งใด ไว้สุนทรีย์ ฉันและเธอ อยู่ในฤดูร้อน แดดจักสอน ถึงรอยไหม้ แห่งไฟสี ระยิบวาม งามวับ ประดับโลกนี้ เสพสิ่งที่ การณ์ปรากฎ กำหนดไว้ ฉันและเธอ อยู่ในฤดูฝน เบื้องฟ้าชุ่ม อุ้มชลเนตรใส น้ำหลั่งโลมชีวา สะอาดไอ เสพกระแส สายใจ ณ สายธารา มีชีวา ค่าแห่งเธอ เสมอฉัน ลึกซึ้งกัน แม้ต่างทาง ต่างปรารถนา แผกชีวิต ผิดทฤษฎี ไม่มีปรัชญา ก็อาจค้น พบค่า ความเป็นคน ณ ยุคสมัย ฉันและเธอต่างลึกซึ้ง ต่อสิ่งหนึ่ง สิ่งใด ในเหตุผล เสพเวลา นาที ชีวาตน หวังเริ่มต้น สิ่งสักสิ่ง-นิ่ง-ลึก-ซึ้งฯเรามาแบ่งปันกันนะ... ขอบคุณทุกน้ำใจค่ะ...
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
