กี่หนพจญรัก

สายลมเดือนตุลา

ชีวิตนะกี่หน          จะพจญกับความรัก
ฝั่งลึกดังศรปัก       ยากจะหักจะทานทน
กี่หนล่ะรักร้าว         เจ็บจะกล่าวเกินพร่ำบ่น
ยังยอมยังเฝ้าทน      จะรักจนไม่เหลือใจ
ถึงคราวที่รักสุข         ก็ละทุกข์โถมหทัย
เป็นน้ำทิพย์หยดใส   ชะล้างได้ควาหมองมัว
รักแล้วจะเป็นไง        บ่มีใครผลักพ้นตัว
จะดีหรือจะชั่ว            ก็พันพัวกิเลสนั้น
รักใดไหนจะแท้     ย่อมแน่วแน่จะคงมั่น
สละแม้ชีวัน           และผูกพันไม่ยอมคลาย
รักใดที่ฉวยฉาบ      ก็เคลือบคราบโลกีย์ร้าย
ลุ่มหลงเทียบวางวาย     ทั้งหญิงชายยังอยากลอง
รักโลภจะโกยกอบ         ก็กราบหมอบให้สิ่งของ
หลงใหลใฝ่เงินทอง       และจมกองสิ่งยั่วใจ
บ้างรักเพราะอำนาจ       อยากองอาจอยากยิ่งใหญ่
หลงตัวไม่เกรงใจ           แต่จะให้ใครเกรงกลัว
หรือรักเพราะสงสาร        อยากให้ทานไปจนทั่ว
หาใช่ด้วยตนตัว              แต่เพราะมัวจะเกรงใจ
รักเพื่อนรักพ่อแม่            และรักแม้สัตว์ทั้งหลาย
รักน้ำรักแมกไม้               ก็ล้วนใช่รักทั้งปวง
ให้รักย่อมรักตอบ              ถ้าต่างชอบใยต้องหวง
เผื่อแผ่แด่ชนปวง              ทุกแดนดวงร่มเย็นใจ
เธอล่ะที่มีรัก                 ได้รู้จักรักแบบบไหน
ใช่รักจรรโลงใจ            โลกสดใสยิ้มยินดี