เผื่อใจเอาไว้เจ็บ

คนกรุงศรี

เคยผ่านร้อน หนาวฝน วนหลายเที่ยว
ทนเปล่าเปลี่ยว เพราะใจ ยังไขว้เขว
เกรงเจ้บปวด ชอกช้ำ เจอจำเจ
แม้ว้าเหว่ กมล ทนเรื่อยมา
                   รักไม่จริง จากใจ จึงไม่รัก
                    คอยปกปัก หักใจ กลัวไร้ค่า
                    รักแล้วขม จมคราบ อาบน้ำตา
                    ไม่ดีกว่า ยอมเดียวดาย สบายทรวง
รักเคยพบ จบสิ้น รู้ลิ้นหลอก
รักกลับกลอก ทำไม ใจต้องห่วง
รักเล่นเล่น เห็นอยู่ รู้ลมลวง
รักทั้งปวง ประสพ พบกับตน
                     ถึงหน้าหนาว คราวที่  แก้วมีรัก
                      เฝ้าฟูมฟัก ดูใจ ผ่านหลายฝน
                     มีบทเรียน สอนอยู่ คู่กมล
                     จึงแยบยล เลือกย่าง อย่างระวัง
ดูเขาดี กว่าใตร ที่ได้พบ
ก็เกือบครบ สามปี ที่วาดหวัง
ความเข้าใจ ให้กัน มั่นจีรัง
คงพบสุข สมดั่ง ความตั้งใจ
                      วาดวางแผน อนาคต กำหนดมั่น
                      รอคอยวัน ชีวี ที่สดใส
                      แต่นิดหนึ่ง ซึ่งต้อง มองการณ์ไกล
                       ยังเผื่อใจ ไว้เจ็บ ......เก็บความตรม