สงสารจินตะหรา

อรุโณทัย

๑
ดรุณีแน่งน้อยนางหนึ่ง
แม้เป็นถึงธิดาเมืองหมันหยา
แต่เพราะด้อยประสบการณ์กานดา
จึงพลาดท่าเพราะรักที่ปักใจ
วันงานศพของยายได้พบรัก	
กับชายสูงศักดิ์ที่ยิ่งใหญ่
เป็นญาติผู้พี่ที่แดนไกล
ที่ใครใครเรียกอิเหนาหนุ่มรูปงาม
สาวน้อยนั้นหรือชื่อจินตะหรา	
ถูกต่อว่า ว่าชิงสุกก่อนห่าม
ปล่อยตัวปล่อยใจด้วยรักพยายาม
แม้ถูกหยามนงรามก็ยินยอม
ตัวเป็นหญิงรักจริงเกิดจากจิต
เมื่อใกล้ชิดชายงามใจก็พร้อม
มอบทั้งใจและกายเมื่อถูกกล่อม
จะถนอมนวลนางไว้กลางใจ
๒
ข่าวเอยข่าวร้ายเพียงครั้งหนึ่ง	
ก็มาถึงหูนางให้หวั่นไหว
อิเหนายอดรักต้องจากไกล	
เพื่อจะไปการศึกให้นึกกลัว
ศึกรบไม่กลัวเท่าศึกรัก
ด้วยประจักษ์ฝีมือผู้เป็นผัว
ทั้งเชี่ยวชาญอาวุธรอบตัว	
แต่ทูนหัวไปรบช่วยบุษบา
๓
หวั่นเอยหวั่นใจในการศึก	
เมื่อหวนนึกถึงคู่เสน่หา
อันอิเหนาเป็นคู่หมั้นบุษบา	
ก่อนจะมาครองรักอยู่กับตน
จินตะหราว้าวุ่นดวงจิต
คงหมดสิทธิ์ครองคู่เหมือนชั้นต้น
จึงตัดพ้อต่อว่าอยู่วกวน	
จำต้องทนเจ็บช้ำระกำใจ
แล้วว่าอนิจจาความรัก
พึ่งประจักษ์ดังสายน้ำไหล
ตั้งแต่จะเชี่ยวเป็นเกลียวไป	
ที่ไหนเลยจะไหลคืนกลับมา


บทสุดท้ายคัดมาจากบทละครเรื่องอิเหนา
 ตอนศึกกะหมังกุหนิง 
ซึ่งเป็นบทพระราชนิพนธ์ในรัชกาลที่ ๒