ดั่งว่า อักษรา มีชีวิต ปล่อยให้ทุก ความคิดได้เคลื่อนไหว แจ่มชัด ณ กระบัดกระบวนในส่วนใจ สว่างสวย สดใส ในสายลม งดงามเหลือเกิน หนอความรัก หนาวนัก ก็ใช้รักเป็นผวยห่ม พอให้ ได้อุ่นบ้าง ในอารมณ์ ร้อนไปก็พร้อยพรม ด้วยความรัก ความรัก สดใสไร้เดียงสา มิน่าเปื้อนปรารถนา "จมปลัก" ไยหนอ ความเศร้ามาถามทัก ไร้เดียงสา ความรักก็เปลี่ยนไป เมื่อครู่ พบเธอ ในความคิด เหมือนสนิทอย่างคนเคยชิดใกล้ ทั้งที่"เรา" แปลกหน้า "แปลกใจ" อะไร! ทำไม แจ่มชัดจริง พระอังที่คิดถึง ๒๑ กันยาที่ซาบซึ้ง ๒๕๕๓ / แทนคุณแทนไท
แทนคุณแทนไท 21 ก.ย. 2553 16:39 น. - ID 137015 
1378
15
0
21 กันยายน 2553 19:54 น. - comment id 1157578
เพราะมากเลยครับ
21 กันยายน 2553 20:18 น. - comment id 1157583
พบนายแทนที่บ้านกลอนแล้วรู้สึกดีทุกครั้ง..ที่ได้อ่าน :)
21 กันยายน 2553 19:18 น. - comment id 1157609
งดงามเช่นเคย..ครับ..
21 กันยายน 2553 17:06 น. - comment id 1157713
อะแฮ่มๆบางครั้งความคิดก็ลิขิตใจให้เป็นสุขได้....เนอะ
บทนี้หวานกลมกล่อมกำลังดีเลย
21 กันยายน 2553 22:26 น. - comment id 1157769
ไพเราะครับ ... ผมชอบลักษณะการเขียนกลอนแบบนี้นะครับ ไม่ต้องตรงตามฉันทลักษณ์กลอนแปดเป๊ะๆ แต่มีสัมผัสจึงทำให้เสน่ห์กลอนไม่หายไปไหนครับ ^ ^
21 กันยายน 2553 23:25 น. - comment id 1157777
พอคิดถึงก็มาเลย สงสัยเนื้อคู่
22 กันยายน 2553 04:03 น. - comment id 1157791
เห็นด้วยกะ คห ๕ เสน่ห์ของคุงแทนเลยหล่ะแนวนี้
22 กันยายน 2553 09:13 น. - comment id 1157833
เพลงพรพบพราก (แด่...ผูก พัน พบ พราก) พึงสำนึก สวัสดี แหละลาก่อน ด้วยโลกคน ดั่งละคร จริงซ้อนฝัน ผ่านพบแล้ว แม้มิอยาก จะจากกัน แต่เธอฉัน ล้วนมิอาจ มิพลัดไกล พึงสำเหนียก ขอบคุณ แหละขอโทษ อาจปีติ ปราโมทย์ อาจหมองไหม้ อาจกระทำ ถูกกระทำ อยู่ร่ำไป เธออาจเสีย ฉันอาจได้ ใครจะรู้ (ฉันอาจเสีย เธออาจได้ ใครจะรู้) พึงสัมผัส โลกลำพัง แหละโลกเพื่อน โลกกระตุ้น กระซิบเตือน การต่อสู้ ส่งสุ้มเสียง ประสานศัพท์ สดับดู เปิดโลกหู โลกหัวใจ โลกสายตา พึงสัมพันธ์ ที่นั่น แหละที่นี่ จากวันนั้น ถึงวันนี้ สู่วันหน้า ผ่านบุคคล พื้นที่ กาลเวลา ต่างโฉมหน้า เราเพียง แต่ผ่านทาง พึงส่งพร ไม่เป็นเธอ ก็เป็นฉัน กระหนาบทัณฑ์ ชะตากรรม กระหน่ำข้าง ใครเป็นใคร ไม่รู้หรอก หลังหมอกจาง เก็บหัวใจ เอาไว้บ้าง...คิดถึงกัน! ............ โดยไพวรินทร์ ขาวงาม ๒๕๔๙ / สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์ มิถุนายน ๒๕๕๐
22 กันยายน 2553 11:23 น. - comment id 1157855
เพราะค่ะ เหมือนได้เปิดตา เปิดใจ
22 กันยายน 2553 14:58 น. - comment id 1157900
สวัสดีครับคุณโคลอน อยู่ระหว่างเข้าใจกับพยามยามทำความเข้าใจครับ แล้วใจจะสอนใจให้สงบ เราพบ เพื่อจากพรากไปใหม่ เคนคุ้นชิน สิ้นความสำคัญไป และอาจได้ คุ้นเคยความเฉยชา ขอบคุณและมีความสุขครับคุณ
22 กันยายน 2553 14:59 น. - comment id 1157901
สวัสดีครับคุณอรุณสุข แย้มยิ้มทั้งน้ำใจและน้ำคำครับ
22 กันยายน 2553 15:00 น. - comment id 1157902
คุณสุริยันต์ น้ำใจที่แวะมาขอบคุณนะครับ
22 กันยายน 2553 15:01 น. - comment id 1157903
คุณกุ้งหนามแดง เราอาจพบกันไม่บ่อย แต่รู้สึกคุ้นชินเช่นกันครับ
22 กันยายน 2553 15:04 น. - comment id 1157904
คุณเช่นรวีโชติ พยายามโมเมว่าเป็นกลอนสุภาพ หก เจ็ด แปด เก้า ปนๆไป ทั้งที่รู้ว่าไม่ถูกนักแต่ไม่รู้ทำไมมีความสุขที่ได้เขียน หัวใจเต้นพิกลครับ ขอบคุณทุกถ้อยคำ จะยายามให้ถูกต้องมากขึ้นครับ
22 กันยายน 2553 15:05 น. - comment id 1157905
คุณพจนา ความคิดบางครั้งแจ่มชัดจริงๆครับ
22 กันยายน 2553 15:06 น. - comment id 1157906
คุณยาแก้ปวด แล้วว่างๆแวะมาอีกนะครับ ขอบคุณน้ำใจ
22 กันยายน 2553 15:09 น. - comment id 1157909
คุณผู้หญิงช่างฝัน ท่านไพวรินทร์เขียนงานได้มีชีวิตมากครับ เคยมอบหนังสือท่านให้เพื่อนรักคนหนึ่งมิรู้ว่าเธออ่านแล้วคิดถึงผมบ้างรึเปล่า หายกันไปนาน ว่างๆมาเสพย์ถ้อยรส แบ่งปันจริตและจินตภาพกันบ้างก็ดี ขอบคุณบทกวีไพเราะเชียว
22 กันยายน 2553 15:10 น. - comment id 1157911
สวัสดีครับคุณก้าว...ที่กล้า ขอบคุณน้ำใจที่มาครับ
6 ตุลาคม 2553 18:34 น. - comment id 1160695
เมื่อครู่พบเธอ ในความคิด มาใกล้ชิด อยู่ในความชิดใกล้ ทั้งที่"เรา" แปลกหน้า "แปลกใจ" อะไร! ทำไมแจ่มชัดจริง เสมือนว่า และคล้ายเป็น จินตนาการ มองเห็น ชัดเจนยิ่ง ความรู้สึก สัมผัสสุข เพราพริ้ง เธอคือ เจ้าหญิง วิมานนัย แล้วใจรีบสอนใจให้สงบ เราแค่พบเพื่อพรากจากไปใหม่ ความคุ้นชิน จะสิ้นความสำคัญไป และเหลือไว้ แค่ "คุ้นเคย" คนเฉยชิน .....!!..... นี่แหละหนา ธรรมดา ประสาโลก จะด่วน สุขโศก ไปถึงไหน ความ ผูกพันธ์ พบ พราก และจากไกล ใคร! กำหนดโชคชะตา เมื่อครู่เรา กล่าวลากันในความคิด คนสนิท กลายเป็น คนแปลกหน้า เธอลับหาย ไปกับกาลเวลา- -ที่เคยพาเธอมา จากฟ้าไกลไกล
11 ตุลาคม 2553 08:26 น. - comment id 1161480
คุณว่าเราจะรู้ไหมใครคิดถึง จักสัมผัสเสี้ยวคะนึงนั้นหรือเปล่า ยามที่ใครคนหนึ่งคิดถึงเรา แหละเมื่อคราวเราคะนึงคิดถึงใคร
5 มกราคม 2554 15:57 น. - comment id 1178099
เหมือนว่าเวลา อำมหิต ปล่อยให้ทุกชีวิตได้เคลื่อนไหว แต่พราก พรัด ทุกสิ่งทุกอย่างไป ทิ้งไว้แต่ รอยอาลัย ในความจำ เมื่อฉันคิดถึงเธอ ก็เห็นภาพความพกเพ้อ ละเมอพร่ำ สีจาง จางเจ็บในรอยช้ำ ตอกย้ำ เวลาที่เคยมี ที่เคยมี ไม่มี เหมือนที่เคย ใจเจ้าเอ๋ย
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
