ระหว่าง...ความนิรันดร์

เขียนถึงเธอของฉันอีกวันหนึ่ง
อย่างคนซึ่งไม่เคยพรากจากความหลัง
แม้ใจจะรวดร้าวราวภินต์พัง
จนต้องหลั่งน้ำตามาก็ตาม
โลกเราอยู่ที่หัวใจมิใช่หรือ
เมื่อยึดถือสิ่งใดไม่อาจห้าม
ต้องกล้ำกลืนเข็ญยุคที่คุกคาม
พยายามห้ามหัวใจมิได้เลย
ความจริงเราจากกันมานานมาก
แต่ทั้งยากจะยั้งใจให้นิ่งเฉย
กับความจริงใจที่คนนี้เคย
ยิ่งห้ามเอ่ยยิ่งชัดตามความเป็นจริง
เคยรักเธออย่างไรไม่เหหัน
แม้นนับวันจะทำตนเป็นคนนิ่ง
แต่หัวใจยากค้านหรือต้านติง
เก็บทุกสิ่งเอาไว้ฆ่าใจตน
เมื่อรักแล้วรักใครไม่ได้อีก
ถึงเธอหลีกหนีต้องพบหมองหม่น
หัวใจมันด้านดื้อถืออดทน
แอบเป็นคนรักเธอเสมอมา
คิดถึงเธอของฉันทุกวันนี้
พร้อมกับมีน้ำเปรอะอิ่มเอ่อหน้า
เจ็บปวดในกมลจนชินชา
ท้าเวลาใครจะชนะใคร