ก็เพราะไกล เกินกว่า จะคว้าถึง แค่คะนึง พาให้ จิตไหวหวั่น สูงสุดสอย ลอยเด่น ดั่งเช่นจันทร์ เป็นกระต่าย หมายมั่น จึงพรั่นใจ มองเงาหัว ตัวอยู่ รู้ต่ำต้อย ค่ามีน้อย เพียงดิน สิ้นสดใส ฤๅจะเทียบ นภา อ่าอำไพ ร้าวฤทัย มิกล้า มองฟ้าคราม เป็นยาจก เหิมหาญ ทะยานสูง กากับยูง พอเอ่ย ถูกเย้ยหยาม ว่ามิเจียม เตรียมจิต คิดประนาม เพราะต่ำทราม หรือชั่ว นะตัวเรา ใคร่เชยชม ดอกฟ้า จึงพาหมอง แม้หมายปอง ต่อไป กลัวใจเหงา เลิกคิดสอย คอยแล มองแต่เงา แบ่งบรรเทา เศร้าทรวง ห้วงฤดี วาสนา น้อยนัก หักใจหนอ ถึงจะรอ ต่อไป ไม่สุขศรี ฟ้าเคียงดาว พราวใส ในราตรี ตัวเรานี้ คงอยู่ ขาดคู่ครอง มีบ้างไหม ใครเล่า เขาสงสาร เศษเสี้ยวทาน แบ่งให้ พอคลายหมอง แม้ดอกดิน ก็ไม่ มาใฝ่ปอง คงจำต้อง เดียวดาย ..จวบวายปราณ
คนกรุงศรี 1 มิ.ย. 2554 23:21 น. - ID 140454 
1345
1
0
2 มิถุนายน 2554 10:52 น. - comment id 1196832
อ้อมกอดดินอบอุ่นละมุนกว่า อ้อมกอดฟ้าห่างเหินและเมินหมาง อ้อมกอดน้ำกว้างใหญ่แต่จืดจาง อ้อมกอดลมยิ่งอ้างว้างในดวงใจ... ..... ละไมฝนร่วมแจมจ้า
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
