อ่านบทกลอน อ่อนไหว คนไกลห่าง ยิ่งอ้างว้าง อาวรณ์ สะท้อนไหว อารมณ์เหงา เศร้าสร้อย ของกลอยใจ สะท้อนใน อารมณ์เรา เหงาวิญญาณ์ บาดแผลใจ ในอดีต ที่กรีดลึก ความรู้สึก กัดกร่อน จนอ่อนล้า จมอยู่กับ ทะเล แห่งเวลา ความเหว่ว้า เผาใจ ไปวันวัน มีบทกลอน รับรู้ อยู่เป็นเพื่อน เขียน อ่าน เตือน ปลอบใจ อยู่ในฝัน เขียนเอง อ่านเองจบ อย่างครบครัน คนเข้าใจ กัน และกัน นั้นไม่มี ความเหมือนที่ แตกต่าง ทางชีวิต ใครลิขิต ให้เป็น กันเช่นนี้ เป็นนักกลอน นอนเหงา เศร้าชีวี หรือว่านี่ เป็นคำสาป ของ กาพย์-กลอน คนขาดคน รู้ใจ ไม่คลายหม่น มองหาคน เข้าใจ ใช่ออดอ้อน บทเพลงแห่ง ความเหงา มันร้าวรอน โปรดอาทร เอื้อเศษ เมตตากัน อยากพบหน้า คนเขียนกลอน ที่อ่อนไหว อยากพักใจ กับไออุ่น ละมุนขวัญ วาสนา มีไหมหนอ...พ้อรำพัน นานกี่ปี กี่วัน ฝันเป็นจริง ฯ สมยศ เปียสนิท
คนบางบอน 16 ธ.ค. 2554 19:59 น. - ID 142956 
1484
1
0
16 ธันวาคม 2554 22:34 น. - comment id 1218150
หน้าส่วนตัว
พี่เขาเล่า หลายหน คนกรุงศรี
ว่ายังมี คนไกล ถามไถ่ถึง
คงเป็นห่วง เป็นใย ใจคำนึง
ก็ซาบซึ้ง ไมตรี กับดีใจ
สามสี่บท เขียนให้ คนไกลห่าง
มีที่ว่าง ร่วมจาร พอขานไข
ขอขอบคุณ คนหนึ่ง ซึ่งอยู่ไกล
ยังจำได้ ด้วยคิด เป็นมิตรกัน
ที่เงียบหาย ห่างไป ใช่รังเกียจ
ยากจะเจียด เวลา มารังสรรค์
ภาระกิจ ติดตน ทนฝ่าฟัน
ฝากจำนรรจ์ มาตอบ ว่าขอบคุณ
หยิบปากกา มาสาน งานอักษร
สมองอ่อน ดูท่า ปัญญาขุ่น
มือหยาบกร้าน สงสัย หมดใบบุญ
ผิดกับรุ่น วันวาน ที่ผ่านมา
17 ธันวาคม 2554 20:01 น. - comment id 1218225
คิดถึงเพื่อนร่วมสรรวรรณศิลป์
คิดถึงถิ่นวรรณ์กวีศรีอักษร
สบายดีหรือไม่ใจร้าวรอน
ห่วงอาทร คนึงหา ทุกนาที
สวัสดีครับ ดอกแก้ว ขอบคุณนะที่ยังระลึกถึงกันอยู่ นานมากเลยที่ไม่ได้อ่านกลอนของดอกแก้ว ยังดีที่คนกรุงศรีนำมาลงให้ได้อ่านบ้าง ตอนน้ำท่วมเป็นห่วงมากเลย เราเป็นเพื่อนกันแล้ว สุขทุกข์อย่างไรก็เล่าสู่กันฟังได้นะ
น้ำท่วมใหญ่ อยุธยา ในครานั้น
สะเทือนขวัญ หวั่นไหว ไปทุกย่าน
เป็นห่วงมาก รู้ไหม ใจร้าวราน
วอนลมผ่าน ฝากใจ ไปเยี่ยมเยือน
อย่าทำงานเพลินจนลืมดูแลตัวเองนะ ขอบคุณ
สำหรับไมตรีที่มีให้ จะรออ่านกลอนของ
ดอกแก้วอีก
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
