เก็บไว้ ใครมิรู้

คนกรุงศรี

อยากผูกพันธ์ ไมตรี เป็นพี่เพื่อน

อยากเยี่ยมเยือน เคหา ที่อาศัย

อยากเล่าเรื่อง สนุก คุยถูกใจ

อยากห่วงใย ถามหา คราจากกัน

 

แต่กลัวจัง เพราะใจ เราไม่กล้า

แต่กลัวว่า ฤทัย เราไหวหวั่น

แต่กลัวเก้อ เผลอใจ หยุดไม่ทัน

กลัวใจมัน ผิดหวัง ดั่งเคยมา

 

เพราะต่ำต้อย เพียงดิน ไร้สินทรัพย์

เพราะเหมือนกับ กระต่าย หมายเวหา

เพราะยังกลัว คนไกล ไร้เมตตา

เพราะเกรงว่า เธอนี้ มีคนเคียง

 

จึงหงอยเหงา หงอยเหงา เดาไม่ออก

จึงได้บอก ตัวว่า ท่าจะเสี่ยง

จึงเตรียมรับ กับวิถี ทีเอนเอียง

จึงมีเพียง ความฝัน กับหวั่นใจ

 

ถ้าชาติก่อน เคยรวม ร่วมกุศล

ถ้าส่งผล มาถึง จึงพอไหว

ถ้ากรรมเก่า เราจาง หรือร้างไป

ถ้าบุญไม่ มีกรรมบัง อย่างที่เคย

 

คงจะสุข เกินกว่า หาใครเทียบ

คงจะเปรียบ เทวา มาอ้างเอ่ย

หรือจะเก้อ เพ้อฝัน นั้นเหมือนเคย

คงไม่เอ่ย ความนัย ให้ใครฟัง

 

 

comments powered by Disqus

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน