นั่งอยู่ตัวคนเดียว...บนคืนที่เปลี่ยวเหงา... ไร้ซึ่งเงาของความสนุกสนาน...วันวาน...วันนี้ ทำไม ?...เพราะอะไร...มันจึงแตกต่างกันสิ้นดี กับความรู้สึกที่...เคยผ่านพบ...ไปแล้วกับวันนั้น ก่อนนั้นเคยวาดฝัน...ฝัน...ที่เคยวาดไว้ ตอนนี้หามีไม่...ไม่มีอะไรเลย...ในความฝัน เคยคิดเคยหวัง...อยากจะให้คงอยู่...ชั่วนิรันดร์ และแล้ววันนั้น...วันที่วาดไว้...ก็มลายไป นั่งจับเจ่า...กับความเหงา...เศร้าอ้างว้าง มองดูหนทาง...ที่เคยย่างกราย...ผ่านไปมา ยิ่งคิด...ยิ่งมองดู...ทุกทุกอย่างดั่งภาพมายา ไม่เห็นเหมือนดั่งว่า...ความจริง...ที่ต้องเจอ หยิบสมุดเล่มน้อย...เก่าเก่า...เราเคยเขียน ภายใต้แสงเทียน...กับภาพเก่าเก่า...เราและเธอ หึหึหึ...อยากจะหัวเราะให้ชีวิต...มีสิทธิ์เพียงแค่ฝันเพ้อ แต่ก็ยังเฝ้าละเมอ...กับการเพ้อฝันไปคนเดียว ทีละใบ...ทีละใบ...ที่ผ่านไป...ไม่เหลือเลย ความผูกพันที่เคย...คงจะไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว ภาพฝัน...วันก่อนก่อน...ตอนนี้...คงจะแห้ว จากไปแล้ว...สินะ...เธอจากไป...ในหนทาง... เพ้อ...เพ้อ...เพ้อ...ละเมออยู่ตัวคนเดียว ในคืนเปลี่ยว...คืนเหงา...คืนเศร้าและอ้างว้าง กับสมุดเล่มน้อย...คอยเป็นเพื่อนยามเหินห่าง ที่เก็บไว้เคียงข้าง...ทุกหนทาง...ที่ย่างกราย ยิ่งเปิดไป...ยิ่งเปิดไป...ใจยิ่งคิด...จิตยิ่งคะนึงหา คิดถึงใบหน้า...ที่คราใดใจร่าเริง...บันเทิงทั่ว เคยก้าวเดินไป...พร้อมพร้อมกัน ไม่หวั่นกลัว แต่ตอนนี้...ทั้งตัว...ทั้งใจ...คงไม่มีอะไรให้เหลือแล้วสินะ มาสะดุด...บทกลอน...อยู่ตอนหนึ่ง...จึงหยุดอ่าน ที่เขียนไว้เมื่อวาน...นานมาแล้ว...นานนักหนา ด้วยความรู้สึกของใครใครคนหนึ่ง...ที่ฝากมา กับภาพฝัน...สัญญา...ที่ร้างลา...ลับไป...ไม่กลับคืน...
นายดอกไม้ 31 ม.ค. 2546 07:36 น. - ID 28826 
818
4
0
31 มกราคม 2546 08:41 น. - comment id 107043
เดี๋ยววันจันทร์เธอก็กลับมาแล้วจ้า ++++++++++++++ ฉันเป็นแค่คนอยากพ้น ไปไกล จากโลกที่เคย เงียบเหงา ไม่มี ซักคน เข้าใจ อยากให้ มีเหมือน กับเรา ซักคน ที่มา สนใจ ฉัน ก็คง ไม่เหงา ฉันมองว่าเธอ ก็คล้าย เป็นคน ที่เหงา คนหนึ่ง อย่างฉัน อาจมี แค่เรา เท่านั้น อาจเป็น เพียงฉัน แหละเธอ เข้าใจ กันอยู่ สองคน ถึง วันที่ ไม่เหงา จะคอยถาม ว่าเหนื่อย หรือยัง จะบอกเล่า เรื่องราว ร้อยพัน จะแบ่งปัน ทุกอย่าง มีฉัน มีเธอ ช่วยกัน หากวันใด ที่เธอ ล้ม-ไป จะมีฉัน ยื่นมือ นี้ให้ จะยากเย็น เท่าไหร่ เรามีกัน และกัน ฉันอยาก ให้เรา มาก้าวเดินไป ด้วยกัน บนทาง ที่ฝัน ให้มี แค่เรา เท่านั้น จะเป็น ให้เหมือน กับเงา ที่คอย ติดตาม เรื่อยไป แล้วเราคง ไม่เหงา จะคอยถาม ว่าเหนื่อย หรือยัง จะบอกเล่า เรื่องราว ร้อยพัน จะแบ่งปัน ทุกอย่าง มีฉัน มีเธอ ช่วยกัน หากวันใด ที่เธอ ล้ม-ไป จะมีฉัน ยื่นมือ นี้ให้ จะยากเย็น เท่าไหร่ เรามีกัน และกัน ฉันอยาก ให้เรา มาก้าวเดินไป ด้วยกัน บนทาง ที่ฝัน ให้มี แค่เรา เท่านั้น จะเป็น ให้เหมือน กับเงา ที่คอย ติดตาม เรื่อยไป แล้วเราคง ไม่เหงา แล้วเราจะ ไม่เหงา คงถึง วันที่ ไม่เหงา...
31 มกราคม 2546 09:02 น. - comment id 107048
แล้วเมื่อไร จะถึงวันจันทร์เสียทีล่ะครับน่ะ แล้วจะรู้ได้ยังไรหนอครับว่า เมื่อวันจันทร์นั้นมาถึง แล้วเธอจะกลับมา อรุณสวัสดิ์ยามเช้านะครับ
31 มกราคม 2546 09:49 น. - comment id 107049
sure !!!!!!!!!!! กลับแน่นอน ไม่งั้นเดี๋ยวโดน take ove
1 กุมภาพันธ์ 2546 06:21 น. - comment id 107131
ก็ ครับ ผมก็ว่างั้นแหละ
1 กุมภาพันธ์ 2546 23:05 น. - comment id 107189
หน้าส่วนตัว
ค่ำคืน..ที่แสนเหงา..
นั่งเฝ้า..มองดาว..อีกครั้ง..
อยากบอกดาว..ถึงเรื่อง..ความหลัง..
ทุกสิ่ง..ถูกฝัง..ในห้วง..คำนึง..
เรน..ขออนุญาต.. แจม..บทกวี..
...ก้อ..
คืนที่..เรน..เหงา....
ทุกคน..ก้อเศร้า..กับเรน..(อิอิอิ)..
ขอบคุณค่ะ..
2 กุมภาพันธ์ 2546 07:29 น. - comment id 107195
ครับ ผม ด้วยความยินดีครับ (แบบไม่ต้องอนุญาต..ก็ได้น่ะ) ค่ำคืนที่เปลี่ยวเหงา...ใต้เงาฉาย อ๊ะ ไปต่อไม่ได้แล้วอ๊ะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
