คนไร่ค่า

กุหลาบไร้ใจ

ด้วยรักที่ฝังใจ 
ด้วยใจที่รักมั่น 
รักมีไว้เพื่อเป็นกำลังใจสู้ก้าวไป 
แต่ฉัน.............. 
ทำมัยจึงไม่เคยเจอ 
หรือฟ้าลิขิต 
ให้ฉันต้องเดี๋ยวดาย 
ในโลกอันกว้างไกล 
แต่ไม่เป็นไร 
สักวันฟ้าคงเห็นใจ 
คนไร้ใจเช่นฉัน 
อาจมีใครมองเห็นกัน 
เข้าใจฉันคนไร้ใจได้ดี 
ว่าเพราะอะไร 
ฉันถึงเป็นคนไร้ใจ 
และด้านชาเช่นนี้ 
ยังมีหวัง.......ยังมีฝัน 
อาจมีสักวันที่ฉันสุขเกินใคร 
ในวันข้างหน้า 
วันนี้ยิ้มทั้งน้ำตาที่ไหลริน 
สักวันคงยิ้มอย่างชื่นบาน 
น้ำตาที่ไหลอาบลงในส่วนลึกของหัวใจ 
มันกลั่นไว้ไม่ไหว 
คงต้องปล่อยมันออกมา 
เวลานี้นอนกอดหมอนที่เดี๋ยวดาย 
ชั่งอ้างว้างอยู่คนเดี๋ยวแสนไกล 
ในโลกอันกว้างไกล 
ไม่มีใครสนใจ 
ไม่มีใครเข้าใจ 
ยามนี้.........นะที่นี้ 
ทุกคนหันมาสนใจ 
ส่งข่าวคราว 
ดีใจนักหนา 
จะดีใจหรือเสียใจดีหนา 
ทุกคนส่งข่าวมา 
แค่ต้องการในสิ่งที่ตัวเองปราถนา 
ไม่ถามสักคำว่าฉันเป็นอย่างไร 
ทำมัย......... 
ฉันมีค่าแค่เวลาที่ทำประโยชน์ให้แค่นั้นหรือไร 
ใช่ซิ........... 
ฉันไม่มีค่าพอให้ใครใครมาสนใจ 
แต่เมื่อทุกคนเดือดร้อน 
ก้อคิดถึงคนอย่างฉัน 
เข้าใจกันบ้างไหม 
ว่าฉันก้อน้อยใจเหมือนกัน 
ยามมีสุขกัน 
ปล่อยฉันไม่แยแส 
ยามนี้มีเรื่องร้อนใจ 
ก้อคิดถึงกัน 
เสียใจจริงจริง 
ฉันเป็นแค่คนสร้างฝันให้แก่พวกเขา 
มีไหมยามสุขกัน 
คิดถึงกันแต่ช่วงวินาทีหนึ่ง 
ไม่เคยแม้สักคราว 
เสียใจน้ำตาไหนริน 
เรามีค่าแค่เติบสุขให้พวกเขาเหล่านั้น 
ฉันคนนี้ก้อมีหัวใจ 
ไม่ใช่ก้อนอิฐหรือเม็ดทราย 
ยามนี้ทุกคนต้องการฉัน 
ก้อหันหน้ามาสนใจกัน 
ยามใดฉันหมดค่า 
ก้อปล่อยฉันลอยแพ 
ไม่มาแยแสหรือสนใจกัน 
เห็นใจกันบ้างได้ไหม 
ฉันทำได้แค่นี้ 
ยังไม่พออีกใช่ไหม 
เหนื่อยเอ๋ยเหนื่อยใจ 
ทำไปเท่าไร 
ทุกคนก้อไม่เคยพอสักที