มองฟ้าคืนใดช่างแสนสดสวย
นภาเต็มด้วยแสงดาวสว่างใส
เหม่อมองทุกครั้งดั่งใจหลุดลอยไป
ไกลแสนไกลหนใดหนานภาเกิน
ทุกเช้าเย็นเฝ้าแต่คอยห่วงหา
ทุกทุกคราที่ที่เจ้านั้นทำห่างเหิน
เหมือนหนึ่งว่าแสงดาวก็จักเมิน
เจ็บจนเกินกว่าข้าจักทน
ดาวเอ๋ยดาวเจ้าจักรู้บ้างไหม
ว่าเหตุใดนวลน้องทำข้าหมองหม่น
เจ็บมามากเจ็บมานานเพราะใจคน
อยากหลีกพ้นให้กับรักที่หลอกลวง
อดีตมีไว้ให้จดจำ ไม่ได้มีไว้ให้เจ็บปวด สิ่งใดพลาดไปเก็บไว้เป็นเครื่องสอน
สิ่งใดดีงามเก็บไว้เป็นกำลังใจ