อยากหยุดตะวันไว้ที่...ปลายฟ้า

อัลมิตรา

รัตติกาลห่อนไร้ดาวรายล้อม	
เพ็ญจันทร์ย่อมแจ่มจ้าเวหาหาว
สวยสล้างเรืองรองผ่องสกาว		
ยังเพริศพราวเพียงให้ได้เชยชม
กระพริบพร่างพราวพรายหลากหลายแท้	                
ชายตาแลยังงามวับวามสม
ประดับห้วงโลกหล้านภาพรหม		
ให้รื่นรมย์สมสุขทุกครั้งครา
ผู้ต่ำต้อยอยู่ใต้แสงพรายพร่าง	
ฤๅอวดอ้างยึดครองปองใฝ่หา
สูงเกินหมายเอื้อมโอบซบดารา		
เพียงไขว่คว้าเพ้อฝันสะท้านทรวง
ต้องเจียมตนทนหนาวรวดร้าวนัก	               
แจ้งประจักษ์ความจริงสิ่งใหญ่หลวง
ความเหมาะสมสรรพสิ่งจริงหรือลวง	                
ยากเกินทวงถามไถ่ให้ยืนยง 
ครั้นรุ่งแจ้งแสงฉายอุไรแล้ว	
คงไร้แววแสงงามตามประสงค์
เดือนดาวเลื่อนหลบเร้นเช่นให้ปลง	               
อย่าลุ่มหลงฝันใฝ่ให้เกินตน
คงหมดสิ้นแสงสายพิไลล้ำ		                
เกินพรอดพร่ำปรารถนาพาสับสน
หากดวงจิตคิดยื้อความดื้อปน		
ยังร้อนรนรุ่มหลงตรงฟ้าคราม 
ให้คงคืนวันไว้ไม่แปลงเปลี่ยน	
ยังพากเพียรอ้อนคำย้ำหวงห้าม
อย่าเคลื่อนคล้อยกลับกลายในนิยาม	               
ให้เป็นตามคำนี้ที่อ้อนวอน
แม้นต่ำต้อยเกินใจจะไขว่คว้า		
เพียงปรารถนาเชยชมภิรมย์ก่อน
เสี้ยวแห่งกาลผันแปรแม้บั่นทอน	               
คงอาวรณ์เกินรั้งยับยั้งใจ 
มาพบกันดุจกรรมนำเสกสร้าง
เคยเคียงข้างเคล้าคลอฉอเลาะใกล้
สวรรค์สาปเราพลัดพรากยากทำใจ 		
เหมือนอยู่ไกลเกินหยั่งดั่งฟ้าดิน
ความแตกต่างกั้นกลางระหว่างรัก                         
ดุจปฏักตอกย้ำยามถวิล
ขอโอบกอดอิงกายให้สมจินต์                             
ตราบสูญสิ้นสิเหน่หา...แล้วลาไกล ฯ