รักจอมปลอม ที่คอยหล่อหลอมใจเรา

น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม

คนรักกัน
มันมาจากความผูกพัน ใช่ความหวั่นไหว
คนรักกัน ต้องรักกันอย่างจริงใจ
ใช่แค่ความอ่อนไหว จึงทำให้เกิดสายใยของคนสองคน
เรารักกัน
นานวันมันยิ่งทำให้เรานั้นรู้สึกสับสน
สิ่งที่เราทำเพื่อกันและกัน ยิ่งทำให้รักนั้นมืดมน
รักมันเวียนวน เมื่อเราทั้งคู่นั้นอับจนหนทาง
เรารักกัน
ยิ่งนานวัน ยิ่งทำให้เรานั้นอ้างว้าง
เหมือนเรานั้นกำลังเดินอยู่บนเส้นฟาง
เคว้งคว้าง ท่ามกลางความผูกพัน
เรื่องราวของสองเรา
มีความเหงาเข้ามาเปลี่ยนผัน
รักเราเริ่มต้นจากอะไร ไม่เข้าใจว่าทำไมเราถึงได้รักกัน
นั่งคิดอยู่ทุกวัน ว่าเรารักกันได้อย่างไร
ถ้าจะถามเธอ
มันเป็นเพราะความเผลอเรอ ใช่ไหม
เธอรักกัน ก็แค่ต้องการลบภาพเขาคนนั้นออกไปจากใจ
ไม่ได้จริงจังอะไร ก็แค่ต้องการความห่วงใยที่ฉันมี
ถ้ากลับมาถามฉัน
ไม่รู้จะตอบว่ายังไงเหมือนกัน ไม่เข้าใจความรักที่แสนดี
ไม่ได้รู้สึกจริงจังกับใครสักที
เพราะชีวิตนี้ ขอพอทีรักที่จริงใจ
เรารักกัน
มันก็เป็นแค่ภาพฝัน ที่เราปิดกั้นความจริงเอาไว้
ต่างฝ่ายต่างรู้ เราไม่ได้รักกัน แต่ก็ต้องปล่อยให้มันเป็นไป
เพราะถึงอย่างไร เราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรอยู่ดี
รักเราที่เคยโหยหา
มันทำให้เราเสียน้ำตา ตลอดมาทุกๆที
เราจึงขอรักจอมปลอมที่มี
หลีกเลี่ยงความรักที่แสนดี ชั่วนิรันดร์