โลกร้างกลางใจที่ไร้รัก
ฟูมฟักความเศร้าเปล่าเปลี่ยว
เจอตัวความเหงาเข้าไปเกี้ยว
ลดเลี้ยวไม่กล้าเกี้ยวจีบสาว
หลายครั้งเมินเดินผ่านทำไม่สน
หลายครั้งจนบ่มเพาะเป็นนิสัย
มากครั้งเข้าจนไม่กล้าสบตาใคร
เก็บเนตรนัยน์สบตาเหงาใต้เงาจันทร์