เพื่อนกันมันดี อย่างนี้เอง

พิกุลทอง

สุริยัน พลันลับ จับท้องฟ้า
มวลดารา ขยับกาย ขึ้นร่ายแสง
วะวิบไหว แสงด้อย ค่อยหมดแรง
บังอาจแข่ง แสงจันทร์ อันมั่นคง
ก็เหมือนผม ที่ล้ม ไม่เป็นท่า
อาจหาญกล้า ลองรัก ปักใจหลง
หวังรักมั่น ทั่วเขต เจตจำนง
จึงล้มลง ทั้งยืน ฝืนรักลา
นั่งคนเดียว เปลี่ยวเหงา เศร้าจับจิต
นั่งหวนคิด รักเก่า เศร้าหนักหนา
นั่งร้องไห้ แก่รักเก่า เศร้าอุรา
สมน้ำหน้า แก่ตัว ชั่วช้าจริง
มัวร้องไห้ อยู่ไย ทำไมเล่า
มัวจ่อมจม ความเศร้า แก่ผู้หญิง
กูเห็นแล้ว สมเพช ทุเรศจริง
เห็นมึงนิ่ง กูละเหี่ย เพลียใจเลย
เสียงไอ้ติ๊ก แว่วมา ทางด้านหลัง
มันมานั่ง กับผม หน้าตาเฉย
ลืมเสียเถิด แค่ผู้หญิง ไม่รักเลย
ทำยังกับ ไม่เคย มีรักไป
กูนี่เพื่อน มึงนะ ไอ้ห่าเอ๊ยยยย
มีเรื่องเศร้า เล่ามาเลย อย่าเฉยไว้
เห็นมึงทุกข์ กูจะสุข ได้อย่างไร
เพราะเราเป็น เพื่อนกันไง ใช่ไหมมึง
ฟังเสียงมัน ปลอบโยน ประโลมขวัญ
ผมนิ่งงัน ฟังมันพูด หยุดขังขึง
พอเถอะเพื่อน ขอเศร้า สักแป๊ปนึง
ถึงยังไง ก็รักมึง เพราะเพื่อนกัน
พอเถอะหว่ะ ข้าละเบื่อ เมื่อนั่งเล่น
เศร้าเช้าเย็น ไม่เห็น มึงเปลี่ยนผัน
ไปหลีสาว คนใหม่ ให้ละกัน 
เศร้าอย่างนั้น มันไม่มี ดีขึ้นมา
ผมหันมา ยิ้มให้ กับไอ้ติ๊ก
แล้วกอดคอ กลมดิก ไปข้างหน้า
แหกปากร้อง เป็นเพลง เคว้งอุรา
ประชันกับ เสียงหมา ที่เห่าเรา