***นิยายน้ำเน่า***
นิยายรักปรัมปราโลก
นิยายโศกรวดร้าวของหนึ่งหญิง
เป็นประวัติเจ็บปวดรวดร้าวจริง
ผู้ซึ่งถูกทอดทิ้งอยู่เดียวดาย
วันนี้เศร้าใจโศกมองฟ้าหม่น
ลมกระโชกฝนกระหน่ำน่าใจหาย
ทอดสายตามองสุดฟ้าตาพร่าพราย
น้ำตาหยาดยังไม่หายจากใจนาง
กับความหลังคือพลังอันยิ่งใหญ่
บันดาลให้ทุกข์และสุขไม่หายห่าง
ยังคิดถึงเขาอยู่ไม่เบาบาง
เพราะเลือนลางไม่เห็นเงาเขาเนานาน
เก็บเขาซ่อนไว้ลึกลึกก้นบึ้งจิต
ปิดสนิทไม่ให้ใครได้เห็นเขา
เก็บสัมผัสโลมไล้มีเพียงเรา
อารมณ์เศร้าแปรปรวนป่วนจิตตน
เก็บเขาไว้ในเงาแห่งความคิด
ให้เขาติดตามไปทุกแห่งหน
เป็นกำลังให้จิต คนเดนคน
ช่วยผ่อนปรนลมหายใจให้ยาวนาน
รู้สึกสะใจเจ็บที่คิดถึง
คิดคำนึงถึงเขาใจร้าวฉาน
มีสุขนะกับคิดถึงซึ่งทรมาน
คนใจราน..จะได้ด้านลืมรานใจ
. ................
3 กรกฎาคม 2547 00:04 น. - comment id 292406
ชีวิตคล้ายนิยาย ด้วยมากมายความทุกข์เศร้า ซึ่งทำให้ฉันนั้นไร้เงา ก็คงเพราะนิยายน้ำเน่าที่เราเจอ *-*กลอนแต่งได้ดีมากๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ*-*

3 กรกฎาคม 2547 00:25 น. - comment id 292410
คุณผู้หญิงไร้เงา
ชักจะเริ่มเมาๆ กับความเน่าของนิยายแล้ว
เหมือนกัน แต่ก็คือความจริงของชีวิตนะ บางครั้งสับสนวนไปวนมา
......................
เป็นอีกครั้งที่กล่าวลาในวันนี้
หลายหลายทีลาแล้วยังหวนมาหา
เพราะสุดห้ามความถวิลของจิตตา
แสนโหยหาถวิลเวทน์สุดอาดูร
.....................
ได้ตามผลงานของคุณอยู่บ่อยๆ เหมือนกัน
ชอบผลงานของคุณมากนะ เห็นคุณแซวกันอยู่ในกลุ่มก็น่ารักดี วันหน้าจะเข้าแจมด้วยค่ะ

3 กรกฎาคม 2547 01:26 น. - comment id 292419
โยนทิ้งไปความหลังครั้งก่อนเก่า นิยายเน่าหวนคิดเรื่องผิดหวัง ย้อนคำนึงใจราคีมีแต่ชัง ห่วงตัวเองเสียบ้างควรจะดี ตั้งตนใหม่ดีกว่า

3 กรกฎาคม 2547 02:41 น. - comment id 292439
ใช่ค่ะ อย่างคุณฤกษ์ ว่าน่ะดี น่าพิจารณาค่ะ คุณกอกก ทิกิ_tiki

3 กรกฎาคม 2547 10:19 น. - comment id 292484
^*^มีเรื่องราวอยู่คราวหนึ่ง ทำให้หัวใจรู้สึกหวั่นไหว ในวันนั้น เมื่อวันที่ฟ้าเป็นใจ ให้พบกับคนใหม่ก้าวเข้ามา ^*^ขอวอนฟ้าวอนดาว ได้ไหม ให้เขาที่อยู่ไกลหนักหนา มอบความห่วงใยจากใจที่เมตตา และขอวอนว่าอย่าเป็นเพียง...แค่คนไกล ^*^หากมีความอบอุ่นในหัวใจมามอบ เขาอาจจะช่วยปลอบให้คลายหมองไหม้ แม้จะเป็นเพียงแค่คำว่า...ห่วงใย แต่ความหมายก้อมากมาย...เกินพอ ฯ แวะมาอ่านในห้วงเวลาที่ใจเศร้าครับ เฮ้อออออออออออออออออออออออ โชคดีครับบบบบบบบบบบบบบบบบ

3 กรกฎาคม 2547 15:25 น. - comment id 292595
เจ็บปวดรวดร้าว น้ำตาไหล ทุกคราวที่คิดถึง เรื่องราวเก่า ๆ ย้อนกลับมาให้คำนึง ไม่รู้ทำไม จึงเอาแต่พร่ำเพ้อรำพึงถึงเธอ .... เขียนกลอนได้เพราะค่ะ อ่านแล้วรู้สึกถึงความรู้สึกที่ถ่ายทอดออกมาไงไม่รู้ ... แวะมาชื่นชมผลงานค่ะ .... อิ๊กอิ๋ว

4 กรกฎาคม 2547 13:29 น. - comment id 293041
^-^
