แม้ปีกดำแต่ข้ายังเป็นเทพ แม้ไม่ได้เสพสุขบนสรววณค์ แต่ข้ายังคงมีสุขได้ทุกวัน อยู่ด้วยกันข้ากับนางตลอดมา วันหนึ่งกองทัพแทพนับหมื่นแสน ราวกับแค้นอะไรข้านักหนา บุกทำลายมากมายศาตรา แม้นเมฆาสีแดงเลือดราวเป็นใจ ข้าจึงขอน้องนางหลบไปก่อน อันตัวข้าแน่นอนไม่หวั่นไหว ขอน้องจงหลบลี้และมั่นใจ ข้าไปทิ้งน้องไปอย่างแน่นอน คณะเทพาปีกขาวกางตาข่าย แต่ข้าหายตัวหนีพร้อมแพรงศร ฤทธิ์ของข้าแม้ปีกดำไป่ริดรอน เทพองค์ใดต้องศรข้าแน่นิ่งไป เพียงเท่านั้นเหล่าเทวาเข้าโรมรุก แสงวงเวทย์ทุกวงวาดสว่างไสว อันตัวข้าแม้คนเดียวแต่สู้ด้วยใจ วิชาใดไม่อาจแตะต้องกายา พลังข้าได้จากเทพาอโพรไดท์ ตราบหัวใจของข้าดังหินผา พลังของข้าจะมากกว่าเทพนานา อันเทพาอย่างข้าไร้ลนลาน พลังแห่งข้าได้มาจากความรัก ตราบใดมนุษย์ยังจักสมัครสมาน ตราบใดที่หัวใจยังเบ่งบาน ยังอีกนานที่ข้าจะหมดลม เหล่าเทพาเห็นดังนั้นพากันหลบ แล้วพานพบน้องนางข้าในอาศรม พลันเรียกใช้ศาสตร์วายุสายลม พัดตาคมของข้าจรจากไป ปีกสีดำของข้าปรากฏขึ้นทันที แล้วจรลีบินตามนางใจสั่นไหว เหล่าเทพไท่เจ้าบังอาจทำร้ายใจ น้ำใสๆไหลจากตาหลั่งลงดิน พลังข้าแม้ว่าจะใหญ่ยิ่ง แต่เหตุใดตัวข้าหนักราวหิน ข้าไม่รู้แต่ตัวข้าพยายามบิน จนยินเสี่ยงโซ่พลังถ่วงข้าลง หรือที่สุดความรักก็พ่ายแพ้ แต่รักแท้ของข้าไม่สิ้นหวัง แม้ตอนนี้ตัวข้าไร้พลัง แต่ก็ยังมิวายสู้ต่อไป เทพองค์อื่นยังคงเข้าตะลุมบอน ข้ายิงศรของข้าแทบไม่ไหว ศาตราควบคมได้ไม่ดังใจ เพราะพลังถูกทำลายไปด้วยโช่ตรวน สายน้ำตาปิดกันการมองเห็น เลือดกระเส็นเทพทิ้มแทงข้าฟันสวน พลังข้าขึ้นลงแสนเรรวน จนจวนเจียนสิ้นจิตเทพา ทันใดนั้นมหาเทพีอโพรไดท์ ปรากฎให้เทพทุกองค์ก้มเกศา เทพแห่งรักลูบหัวข้าด้วยน้ำตา ร่ายวาจาแจ่มชัดถนัดฟัง "ว่าเจ้าเทพปิกดำจงฟังข้า ในแววตาของเจ้ายังสดใส พลังของเจ้าที่เกิดจากหัวใจ ไม่ว่าใครหน้าไหนใยต้องเกรง มาวันนี้ข้ามองเห็นซึ่งความรัก เห็นประจักษ์เจ้ารักนางไม่หวั่นไหว ข้าให้เจ้ามีทางเลือกแห่งหัวใจ สิ้นอาลัยหรือสิ้นสูญพลังเทพา เพราะตัวข้าเป็นเทพแห่งความรัก คงต้องจักโคนคนความคิดครหา ข้าไม่เหมือนเหล่าเทพที่ยกทัพมา เพื่อเข่นฆ่าเทพนอกคอกปีกมนทิน" ข้ามองหน้าแล้วตอบดังใจข้า ข้าได้ลั่นวาจาสัตย์ดังผาหิน ว่าจะไม่ทิ้งนวลน้องดังได้ยิน ปีกมณทินแห่งข้าจงเป็นพยาน ทันใดนั้นพลังข้าก็สูญสิ้น เหมือนเสียงพิณหมดสิ้นความแหววหวาน เหล่าเทพาปีกขาวเป็นพยาน อย่าขับขานเรียกข้าเทพอีกต่อไป ปิกสีดำของข้าถูกเด็ดออก ร่างภายนอกของข้าสว่างใส แสงสาดออกจากทั่วร่างราวสิ้นใจ ตกลงไปจากนภาลงเบื้องล่าง..... ข้าตื่นขึ้นพร้อมร่างที่มากบาดแผล แต่นางดูแลรักษาข้าจนรุ่งสาง ครันรู้ตัวข้าโผกอดตัวน้องนาง แล้วพลางขอน้องนางฟังข้าที ข้าไถ่ถามเมื่อคืนเจ้าเจ็บไหม นางถาม"ใยข้าถึงถามนางอย่างนี้ เมื่อคืนเพียงฟ้าผ่าทั้งราตรี ช่วยบอกทีว่าขอถามทำไม" ช่างสับสน เมื่อคืน...หรือข้าฝัน แล้วข้าพลันสยายปีกแก้สงสัย ปีกแห่งข้ายังอยู่แต่ทำไม เพราะอะไรปีกข้าขาวดังเดิม พลังเทพาแห่งข้ายังอยู่ครบ แถมสมทบมีพลังกำลังเสริม พลันพานพบความรู้สึกแบบเดิมๆ หรือข้าเคลิ้มดังนางบอกข้าฝันไป แต่ปีกข้าเหตุใดใยกลับขาว ขนเรียวยาวงดงามสว่างใส มือของข้ากำกระดาษอยู่หนึ่งใบ สารอันใดฝากถึงข้าหรือเทพา? คือบันทึกจากเทพีอโพรไดท์ "ด้วยหัวใจของเจ้าไร้ครหา ด้วยเจ้าเลือกที่จะทิ้งกายา ข้าจึงพาร่างเจ้ากลับคงเดิม นับจากนี้เจ้าไม่ต้องหวาดไหวหวั่น ทุกคืนวันเจ้าและข้าจะคอยเสริม ความรักของมนุษย์ควรเพิ่มเติม เจ้าและข้าจะคอยเสริมเติมหัวใจ" ในที่สุดปีกข้าข้าก็กลับมา ข้างกายามีน้องนางที่สดใส หน้าที่เทพแห่งข้าคือเยียวยาใจ ไม่ให้ใครต้องเจ็บปวดเพราะรักกัน และนี่คือบทสุปแห่งตัวข้า ข้ามปัญหาน้อยใหญ่ถึงฝั่งฝัน ด้วยความรักทำให้ข้าหมดโทษทัน หมดคืนวันที่ทวยเทพจักราวี เธอคือคน ข้าคือเทพ แต่เสพสุข แม้มีทุกข์เจ้ามีข้าอย่าถอยหนี งานของข้าคือช่วยคนทั้งปฐพี เธอคนเดียวคนนี้คือหัวใจ เรื่องเมื่อคืนนี้ข้าขอขอบพระทัยองค์มหาเทพอโพร์ไดท์ที่ให้นางลืมสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเพื่อไม่ให้นางต้องเจ็บปวดในความเป็นข้า
Darkness_Hero 2 ส.ค. 2547 02:40 น. - ID 58319 
1415
2
0
2 สิงหาคม 2547 06:35 น. - comment id 304228
(o_o)........ คอมเม้นท์ไปแล้วว่ายอดเยี่ยม ๚ะ๛ size>
2 สิงหาคม 2547 12:12 น. - comment id 304339
มาอ่านเป็นกำลังใจให้...นะครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
