เรือลำเล็ก

ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม

นี่เป็นกลอนบทล่าสุด ที่แต่ง
แต่งไว้เมื่อเดือนที่แล้ว
พอดีมีปัญหาหลายๆ อย่างที่เข้ามากระทบจิตใจ
มันทำให้รู้สึกแย่มากๆ
อ่านเอง แล้วเกือบร้องไห้ อยู่หลายครั้ง
แม้ว่าที่จริงแล้ว มันออกจะฝืดเอามากๆ 
ตามประสา คนที่ห่างหายจากการเขียนไปนาน
หยิบมาฝาก แก้ความคิดถึง...ลองอ่านดูนะคะ
                   * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
           T___________T
 
                   *   *
ที่จริงแล้วฉันไม่มีอะไรเลยสักอย่าง
มีแต่กำมือไว้เก็บเกี่ยวความคาดหวังที่คนอื่นยื่นให้
หวังว่าฉันต้องเป็นอย่างนี้ อย่างนั้นได้ดังใจ
และความเหนื่อยล้า...ที่เดินมาไกลเท่าไหร่ ไม่ถึงสักที
ฉันยิ่งโต ก็ยิ่งไม่เข้าใจในชีวิต
จะทำตัวอย่างไร ไม้ให้พลาดผิด...แต่ชีวิตต้องไม่อยู่กับที่
ไม่อยากโตแต่ตัว...แล้วหัวใจไม่โตสักที
เข้ากลุ่มกับผู้ใหญ่ไม่ได้ อยู่กับเด็กไม่ดี...ไม่รู้ทำไม
เหนื่อยเหมือนกันนะ...ที่ต้องมองหาจุดหยุดพัก
มองหาความรัก...ที่ไม่แน่ใจนัก ว่าเคยได้จากที่ไหน
เหมือนเรือลำเล็กลอยคว้าง....อ้างว้าง....ไร้ที่ไป
สักวันคงต้องจมลงในน้ำตาความฝันใฝ่...ไม่มีแม้ใคร....จะฉุดขึ้นมา
                                   * *
                  * * * * * * * * * * * * **  * * * * * **
            1 วัน ที่รู้สึก ตัวเอง ช่างไม่มีอะไรให้ยึดเหนี่ยวเสียจริงๆ
                                                                   5 พฤศ จิ 47