ความเคยชิน

ดาวอังคาs

ยกข้อมือเปล่าว่างช่างเก้อเขิน                   วันว่างเปล่าผ่านมายังพะวง
วันนี้เกินห้าครั้งยังยกพิศ                             วันนี้ปลงหลายครั้งยังฉุกคิด
เข้าร้านซ่อมเครื่องนั้นมันวิปริต                   ปล่อยไปไม่หยุดคงวิปริต
เคยชินมาเป็นนิตย์ติดเวลา                         หายไปแล้วความใกล้ชิดร่วมเวลา
นี่กี่โมงกี่ยามยังยกดู                                    เวลานี้เคยกลับบ้านด้วยกัน
ทั้งที่รู้แต่ก็ลืมยังมองหา                              เธอกับฉันรถเมล์สายเจ็ดห้า
ข้อมือเปล่าเบาไร้นาฬิกา                           เวลาที่เคยนั่งมองจ้องตา
ใต้สำนึกนำพาให้มองแล                            ยังติดอยู่ห้วงเวลาจมภวังค์
ถึงที่ร้านเฮียบอกเสียใจด้วย	                      วันนั้นเธอบอกว่าเสียใจ
เครื่องคุณม้วยตายแล้วเกินจะแก้                ให้ปล่อยไปเวลาอย่าไปฝัง
ซื้อเรือนใหม่เหมาะกว่าเป็นดีแท้                คิดไม่พ้องแผกกันจำต้องพัง
เฮ้ย! ไม่แฟร์คู่มาแต่นานเนา                       เป็นความหลังสาดมาน้ำตาพราว
ยกข้อมือว่างเปล่าเป็นอาทิตย์                   ใช้ชีวิตว่างเปล่าเป็นอาทิตย์
หงุดหงิดยังคุ้นชินเรื่องราวเก่า                    หงุดหงิดยังคุ้นชินเรื่องราวเก่า
เดือนผ่านล่วงมาชักซาเบา                         เดือนผ่านล่วงมาชักซาเบา
ซักวันหนึ่ง แล้วเรา ก็....จะลืม..                   ซักวันหนึ่ง แล้วเรา ก็....จะลืม..