.. ค น เ ดี ย ว ..

ผู้ชายคนเดิม

..กลอนนี้ ไม่ได้เขียนเนื่องในโอกาสใดเป็นพิเศษ
นอกซะจาก... โอกาสที่ได้เหงา ...อีกครั้งหนึ่ง
เท่านั้นเอง
++++++++++++++++++++++++++++
ในห้อง..เปล่าว่าง 
ฉันนั่ง..ริมหน้าต่างบานเก่า 
สายลมเย็น..โชยพัด เบา-เบา 
จิบกาแฟแล้วมองเรื่องราว..มากมายผ่านตา 
เก้าอี้ตัวเดิม.. 
เพิ่งถูกฉันเติมสี..จนดูเหมือนว่า 
เป็นตัวใหม่..ที่เพิ่งซื้อมา 
ซึ่งจริง-จริงแล้ว.. มันเป็นมากกว่า เก้าอี้ธรรมดา ตึวนึง 
ภาพบางภาพยัง..เด่น 
ฉันมองเห็น เธอ.. นั่งเก้าอี้ ..ในวันหนึ่ง 
ยังได้ยินเสียงถ้อยคำ..แสนซึ้ง 
เสียงหัวเราะ..ยังคงดังอื้ออึง.. 
..ให้คิดถึงตลอดมา 
ต้นไม้ที่ระเบียง..ริมหน้าต่าง 
ยังเป็นตัวแทนระหว่าง..ความห่วงหา 
จำได้.. เธอปลูกและมอบให้ฉันมา 
ยังจำทุกถ้อยคำที่บอกว่า ..สัญญา..ฉันจะรักษาอย่างดี 
ผลิดอก-ออกใบแล้ว..ต้นไม้ 
อยากให้เธอได้มาเห็นกับตา..ตอนนี้ 
อยากรู้..หัวใจเธอเป็นอย่างไรบ้าง คนดี 
รักเรา.. จะออกดอกผลบ้างหรือยังนะ ณ เวลานี้ ... ที่ไกลกัน 
ยืนยัน.... 
...... 
จากหน้าต่างบานเก่า.. 
กับห้องที่ว่างเปล่า..เมื่อวันนั้น 
วันนี้.. ยังคงเหมือนเมื่อวาน 
มีฉัน..มีเก่าอี้(สี)ใหม่ ... 
..และหัวใจดวงเดิม...ที่ยังเป็นของเธอ 
.............. คนเดียว.. .....................
++++++++++++++++++++++++++++++++++