.. ไม่เคยจำ

ไวยากรณ์

ไม่เคยจำศึกษานารี วิทยา
ไม่เคยจำน้องยากับแฟนเขา
ไม่เคยจำความรักของสองเรา
ไม่เคยจำแม้เหงาอยู่คนเดียว
ไม่เคยจำเสื้อคอบัวที่เจ้าสวม
ไม่เคยจำภาพรวมถิ่นเคยเที่ยว
ไม่เคยจำหอพักแหล่งยึดเหนี่ยว
ไม่เคยจำยิ้มที่เกี่ยวหัวใจไป
ไม่เคยจำสายฝนที่ตกพร่ำ
ไม่เคยจำคำงึมงำวันเป็นไข้
ไม่เคยจำความเปลี่ยนแปลงที่เป็นไป
ไม่เคยจำวันไหน ๆ ที่ใกล้เธอ
ไม่เคยจำข้อความ เอส เอ็ม เอส
ไม่เคยจำพิคเจอร์แมสเสจ ที่เสนอ
ไม่เคยจำนับดาวเป็นเพื่อนเธอ
ไม่เคยจำหรือเพ้อว่าเธอเคียง
ไม่เคยจำไดอารี่ที่แอบอ่าน
ไม่เคยจำวันวานแม้เพียงเสียง
ไม่เคยจำกล่องดนตรีส่งสำเนียง
ไม่เคยจำหรือเพียงฝากข้อความ
ไม่เคยจำคืนหนาวทุกคราวค่ำ
ไม่เคยจำลำนำที่หวาบหวาม
ไม่เคยจำเสียงโทร ฯ ร้องรับข้อความ
ไม่เคยจำความงามตามตึกใด
ไม่เคยจำเสียงเรอยามกินอิ่ม
ไม่เคยจำพุงเคยจิ้มเหมือนแตกได้
ไม่เคยจำกระปุกหมูที่แตกไป
ไม่เคยจำคำใด ใด  ในหัวเลย
ไม่เคยจำกระเป๋าใส่สตางค์
ไม่เคยจำทรัพย์จางถูกยืมเอ๋ย
ไม่เคยจำตั๋วรถ ที่ไปเลย
ไม่เคยจำหรือเอ่ย ถึงเมืองใด
ไม่เคยจำวันคืนอันเศร้าโศรก
ไม่เคยจำเสียงโป๊กหัวโครกไห
ไม่เคยจำเสียงรถเมล์ เสียงรถไฟ
ไม่เคยจำอะไรที่ผ่านมา
ไม่เคยจำ ปอ. สายสิบแปด
ไม่เคยจำแสงแดดแผดเผาขา
ไม่เคยจำหอกล้วยของขวัญตา
ไม่เคยจำหลายเพลาที่ร่วมเดิน
ไม่เคยจำกลิ่นยางร้านปะผุ
ไม่เคยจำคนขี้จุ๊ ที่ห่างเหิน
ไม่เคยจำอาหารส่วนที่เกิน
ไม่เคยจำความบังเอิญ ที่พบกัน
ไม่เคยจำความรักใดทั้งสิ้น
ไม่เคยจำคำเล่นลิ้นของเธอนั้น
ไม่เคยจำภูกระดึงถิ่นผูกพัน
ไม่เคยจำคนเหหัน กทม.
ไม่เคยจำคำพูดสักวลี
ไม่เคยจำหรือมี กวีต่อ
ไม่เคยจำสร้อยคำ เป็นคำล้อ
ไม่เคยจำใครก่อ ชื่อสมญา
ไม่เคยจำคำปลอบใจให้ดวงแก้ว
ไม่เคยจำลืมหมดแล้ววันนั้นหนา
ไม่เคยจำคำใดที่ผ่านมา
ไม่เคยจำคืนชมฟ้า คราด้วยกัน
ไม่เคยจำเสียงคลื่นถาโถมฝั่ง
ไม่เคยจำหรือหยุดยั้งให้เฝ้าฝัน
ไม่เคยจำสัญญาที่ฟาดฟัน
เพราะฉันนั่นทิ้งมัน ไปพ้นใจ