แก้วชงชากับตุ๊กตาและเสียงเพลง

อนาลัย

ความคิดถึงมีมากมาย	ฝากบอกไปกับสายลม
ความเศร้าที่ขื่นขม	มิอาจข่มใจให้ลืมเลือน...


ฝากบอกไปกับสายลมหนาว
ฝากบอกไปกับดวงดาวและดวงเดือน
ฝากความคิดถึงไปกระซิบเตือน
หวังว่าความคิดถึงนั้น..คงไม่เลือนหายไป..จากใจเธอ

ก็คงมีเพียงแค่ความคิดถึง    ลึกซึ้งอยู่ในหัวใจเสมอ
ก็คงแค่รอวันที่จะได้มาพบเจอ  
พูดคุยกันเหมือนเพื่อนเกลอวันเจอกัน
 
    ค่ำคืนนี้มีงานอีกมากมายที่ต้องทำ  แต่ความรู้สึกเบื่อหน่ายกับงานมีมากกว่าความรู้สึกที่คิดถึงใครบางคน   คงเป็นเพราะความใกล้ชิด  คงเป็นเพราะความเหงา  และคงเป็นความรู้สึกที่ต้องการมีใครบางคนทดแทนใครบางคนที่จากไป   ความรู้สึกนี้แสนเศร้าจังเลยนะ บอกเล่าให้คนที่รู้จักกันฟังไม่ได้  นอกจากบอกเล่ากับตัวหนังสือและหัวใจของตัวเอง
     ใกล้จะตีหนึ่งแล้ว แต่ไม่อยากนอน  ดาวหลายดวงบนฟ้าทอแสงจ้ากับกลุ่มเมฆสีขาว ยืนมองเพียงชั่วครู่ ลมหนาวปะทะใบหน้า แต่ความเหงาปะทะเข้ากลางหัวใจ  คิดถึง มากเลยนะ  คิดถึงคนที่ไม่มีโอกาสจะได้ใกล้ชิดกันมากกว่านี้
     น้ำเดือดแล้ว  ชงชาใส่แก้วที่เธอซื้อให้ ..ค่ำคืนนี้ฉันนั่งจิบชากับแก้วของเธอ  แล้ววันที่เธอจิบชาของฉันในแก้วของเธอที่ซื้อมาพร้อมกัน เธอจะคิดถึงฉันไหม  โลกใบนี้ทำไมแสนเศร้านักนะ  แต่ฉันคงบอกให้เธอรับรู้ไม่ได้ 
     นั่งจิบชา..แล้วเปิดเพลงกีตาร์ของนักดนตรีชาวเขาเผ่าคะยัน  ที่ซื้อมาจาก   หมู่บ้านห้วยเสือเฒ่า เมื่อคราวไปเที่ยวแม่ฮ่องสอนด้วยกัน  เหม่อมองดูตุ๊กตาเผ่ากระเหรี่ยงคอยาว ที่ฉันมอบให้เธอเป็นที่ระลึก  หวังว่าเธอคงไม่นำไปเก็บซ่อนไว้   อยากให้เธอเปิดเพลงฟังและนั่งดูตุ๊กตาตัวนั้นบ้าง  เพราะฉันหวังเหลือเกินว่า  ยามใดที่เธอนั่งจิบชา ฟังเสียงกีตาร์และจ้องมองดูตุ๊กตาตัวนั้น  เธอคงจะคิดถึงฉัน  คิดถึงวันที่เราหัวเราะและนั่งคุยกันอย่างมีความสุข 
     ความสุขที่ดื่มด่ำ...ฉันแอบจดจำคำพูดของเธอไว้ เพราะฉันคงทำได้แค่นี้        รอจนกว่าวิถีแห่งชีวิตของเราจะเบี่ยงเบนจากกันไปอีก...
     ดึกแล้วนะค่ำคืนนี้  ขอให้เธอหลับฝันดี   ก่อนที่เธอจะตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้เช้านั้น  ขอให้เธอได้มองเห็นฉันในความฝันบ้างสักนิด  เพราะค่ำคืนนี้ฉันคิดถึงเธอมากจริงๆ