วิมานดิน

กุมภ์

แดนไกลไพรกันดาร        ห้วยละหารลัดเลาะไป
สายธารยังรินไหล            ดั่งสายใยไม่ขาดตอน
แดนไพรในป่ากว้าง         กันดาร
ธารใหญ่ห้วยละหาร         บ่าล้น
รินไหลดั่งสายธาร            รัดเกี่ยว สายใย
ไหลเอ่อละเมอพ้น           ท่วมท้น ใจเรา
หุบเขาไพรรกร้าง             ดูอ้างว้างกลางหุบดอน
เปลี่ยวเปล่าในสิงขร          สายลมจรช่วยพัดไป
หุบเขาไพรป่าร้าง              ห่างไกล
ป่าใหญ่กลางพงไพร          เปลี่ยวร้าง
เดียวดายเหม่อมองไป       ไพรเถื่อน สิงขร
วอนเอ่ยรำเพยบ้าง            บ่นเย้า สายลม
คนเดียวเดี่ยวเอกา           ยากจะหาคนเข้าใจ
ชีวิตคนบ้านไกล               จะมีใครหนอนำพา
เพียงลำพังอ้างว้าง             เดียวดาย
คนหนึ่งหาความหมาย        ค่าล้น
อยากหาคู่เคียงกาย            หมายว่า ตัวเธอ
เผลอปล่อยใจสืบค้น           ห่างร้าว ดวงแด
จมจ่อมในวิมาน                 แดนกันดารไกลสุดตา
สวรรค์กลางพนา                อยากเชิญมาอยู่ร่วมกัน
จมจ่อมใต้แผ่นฟ้า              บาดาล
หากแต่เป็นวิมาน               ห่างฟ้า
สวรรค์ป่าทิพย์ยาน             ไกลห่าง
บ้านป่าในแดนหล้า             ใคร่ให้ มาเนา
ที่นี่วิมานดิน                      ที่อยู่กินของตัวฉัน
เหนื่อยยากสารพัน             ทุกคืนวันฝันไม่ลง
วิมานดินถิ่นนี้                    อยู่กิน
ซ่อนอยู่ในแดนดิน              ห่างเร้น
พอเพียงดั่งทรัพย์สิน           เลอค่า
เหน็ดเหนื่อยมิว่างเว้น        ค่ำนี้ ฝันลวง
กลัวเธอจะเหนื่อยยาก        เกรงลำบากหากเธอหลง
ใช่มานั่งปลดปลง               ในป่าดงวิมานดิน
เกรงเธอจะเหนื่อยล้า          ลำเค็ญ
ทนอยู่อย่างเคยเป็น            เช่นนั้น
ลำบากกว่าเคยเห็น             เฉกเช่น จ่อมจม
คงห่างคนละขั้น                  ห่างชั้น วิมาน
วิมานดินงดงาม                  วิแวววามไฝ่ถวิล
วิมานบนผืนดิน                   วิมานถิ่นดินแดนดอย
วิมานดินห่างชั้น                  งดงาม
แสงส่องวิแวววาม                ส่องหล้า
บนผืนแผ่นดินตาม               หาค่า จิตใจ
ไพรป่าในคืนล้า                    เด่นหล้า แสงเดือน